Przejdź do głównej zawartości

Posty

Polecany post

Łagowskie jeziora - baśń

 Dawno temu, w pięknych zielonych lasach gdzie teraz znajduje się pojezierze łagowskie panowała harmonia i spokój. Matka Natura zadbała o to by mieszkańcom tych ziem niczego nie brakowało. Lasy były pełne zwierzyny, grzybów i jagód, a jezioro wokół których powstała osada, obfitowało w ryby. Ludziom żyło się dobrze i dostatnio, bo z szacunkiem odnosili się do wszystkich stworzeń. Jezioro, które było czyste jak najprzedniejszy kryształ, kryło w swoich głębinach cudowną tajemnicę, której strzegła sama Matka Natura. Wysyłając niegdyś lodowiec w te strony, wiedziała, że stworzy duże jezioro rynnowe o bajecznych kształtach, wielu zakamarkach i nierównym pofalowanym dnie. Po wielu długich latach żmudnego żłobienia, udało jej się uzyskać zadowalający efekt i stwierdziła, że to właśnie tutaj będzie odpoczywała. I choć wtedy nie nadawano jeszcze nazw, to Matka Natura postanowiła, że osobiście dopilnuje by w przyszłości nadano mu nazwę Ciecz.  Pod jej nieobecność jeziora...
Najnowsze posty

Caro De Robertis – Perła

 Nie lubię skrajności. Nie znoszę konserwatyzmu, który zamyka oczy na krzywdę innych, hipokryzji udającej moralność i mydlenia oczu frazesami o „wartościach”, które mają jedynie maskować lęk przed różnorodnością. Drażni mnie przaśność i hałas, nienawistny ton ludzi, którzy z dumą noszą beton zamiast serca. Dlatego tak bardzo potrzebuję książek, które mimo trudnych tematów dają nadzieję. Że można żyć inaczej. Że jest możliwy świat, w którym nie trzeba bać się bycia sobą, kochania inaczej, myślenia głębiej. Jedną z takich książek jest Perła . Wspaniała, wielopoziomowa powieść. To nie tylko opowieść o dorastaniu w cieniu traumy, o miłości i zdradzie, ale też o przełamywaniu milczenia i odzyskiwaniu głosu. O nadziei cichej, nieoczywistej, która rodzi się tam, gdzie pozornie nic już nie może wyrosnąć. Bohaterką powieści jest Perla, studentka psychologii, jedynaczka z dobrze sytuowanej, konserwatywnej rodziny mieszkającej w Buenos Aires. Jej ojciec to oficer marynarki wojennej, ceniony ...

Marta Mrozińska – Smocza łza

 Jako wielka miłośniczka fantasy, zaczytana od lat w historiach o magii, dawnych królestwach i nieoczywistych bohaterach, zawsze szukam książek, które nie tylko rozbudzają wyobraźnię, ale również są po prostu dobrze napisane. Cenię literaturę, która nie traktuje czytelnika pobłażliwie, która ma coś do powiedzenia i robi to językiem mocnym, stylowym i dopracowanym. Dlatego z taką przyjemnością sięgnęłam po „Smoczą łzę” Marty Mrozińskiej, trzecią i ostatnią część cyklu o Wszeborze Lapis. I powiem jedno: to była podróż, której długo nie zapomnę. Marta Mrozińska wraca z ostatnią odsłoną cyklu, który na mojej liście na stałe zapisał się wśród najciekawszych rodzimych fantasy ostatnich lat. „Smocza łza” to prawdziwe literackie trzęsienie ziemi. to książka, która bezkompromisowo domyka historię, zachowując przy tym świeżość, dramaturgię i niesamowity styl. Styl Mrozińskiej zasługuje na uznanie. Jej język jest plastyczny, sugestywny, a zarazem oszczędny tam, gdzie potrzeba. Każde zdanie m...

Ewa Lange – Czarne orchidee

 W dzieciństwie byłam świadkiem kłótni i słownych utarczek pomiędzy dziadkami. Zwykle dotyczyły one tego, że po II wojnie światowej z odzyskanych terenów wysiedlono Niemców, a Polacy zajęli ich miejsca. Nie chodziło tu jednak o sam fakt, a to, czy my jako naród, niezwykle w tej okrutnej wojnie poszkodowany i zdziesiątkowany, podczas odsyłania ludzi do "Reichu" nie zachowywaliśmy się jak oni. Czy zemsta, nienawiść i obrzydzenie skierowane w ich stronę nie spowodowało, że przestaliśmy zachowywać się jak ludzie. Wtedy nie rozumiałam z tego nic, ale kiedy dorosłam, zaczęłam temat zgłębiać i nigdy nie znalazłam odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Niemniej, w głowie kotłowało mi się tyle myśli i uczuć, które dopiero książka Ewy Lange pomogła usystematyzować.  Nie da się przejść obojętnie obok historii Marii Wilczkiewicz, kobiety, która po wojnie stała się świadkiem, uczestniczką i ofiarą rzeczy, o których milczano latami. Ewa Lange napisała powieść o tym, co dzieje się po wojnie,...

Daisy Garrison – Jeszcze sześć takich czerwców

 Uwielbiam powieści YA. Zaczytuję się z przyjemnością, bowiem rozterki towarzyszące młodym ludziom wkraczającym dopiero w dorosłość są pięknym wskaźnikiem tego, jak w przyszłości będą funkcjonować. To, pomimo lekkiego wydźwięku, świetne i ciekawe socjologicznie przypadki, które śledzę i analizuję. Zwykle opowieść krąży wokół miłości i trzeba się trochę natrudzić, by z tej lukrowanej bańki wydłubać dobre treści, ale nie w przypadku powieści Daisy Garrison, która rozbiła bank i stworzyła książkę będącą studium przypadku, a czytelnik może się nawet nie zorientować. Rzecz opowiada o ogromnej przyjaźni dwojga nastolatków: Caplana, szalenie popularnego chłopaka, który pretenduje do tego by być królem balu oraz Miny, skromnej, inteligentnej dziewczyny. Przyjaźnią się od wielu lat i kochają tak bardzo, że trudno im wyobrazić sobie życie bez siebie. Problem jednak polega na tym, że nie zdają sobie z tego sprawy. I tutaj zaczyna się cała historia. To była bardzo ciekawa i mądra powieść o dor...

Eric-Emmanuel Schmitt – Callas, moja rywalka

 Są książki, które się czyta, i są takie, które się słyszy. „Callas, moja rywalka” Érica-Emmanuela Schmitta należy do tej drugiej kategorii. Jest to opowieść napisana nie tyle piórem, co batutą dyrygenta. Każda fraza brzmi tu jak nuta wyśpiewana z głębi duszy, a całość tworzy misterną partyturę ludzkich emocji, począwszy od zazdrości, podziwu, pragnienia, skończywszy na żalu. Autor, znany z literackiej wrażliwości i umiejętności kondensowania egzystencjalnych prawd, tym razem zagląda za kulisy wielkiej sceny, gdzie głos bywa walutą, a pasja bronią. Maria Callas, bo o niej mowa, była diwą absolutną, zjawiskiem operowym, jawiącym się nie tyle jako bohaterka, lecz jako tło, blask i cień jednocześnie. Narratorką tej subtelnej opowieści jest fikcyjna Carlotta Berlumi, śpiewaczka, która od pierwszego spotkania z Callas w prowincjonalnym teatrze czuje, że oto nadchodzi rewolucja. Obserwuje, jak „brzydka Greczynka” wchodzi na scenę i zmienia wszystko co do tej pory znane, nie tylko w świec...

Keigo Higashino – Zła wola

 Czy zbrodnia zawsze potrzebuje motywu? A jeśli tak, to co, jeśli morderca milczy, ale nie dlatego, że nie może mówić, tylko dlatego, że nie chce ?  Zła wola Keigo Higashino to kolejny dowód na to, że japoński mistrz kryminału nie bez powodu zdobył serca czytelników na całym świecie. W tej powieści Higashino rezygnuje z klasycznej zagadki „kto zabił”, by skoncentrować się na znacznie bardziej intrygującym pytaniu: dlaczego ? Japonia, lata dziewięćdziesiąte. Znany pisarz planuje wyjazd z kraju, lecz nigdy nie opuszcza swojego domu. Zostaje brutalnie zamordowany w swoim zamkniętym gabinecie. Gdy ciało odnajdują żona i przyjaciel ofiary, oboje wydają się mieć niepodważalne alibi. Sprawca zostaje szybko ujęty, lecz mimo ewidentnych dowodów winy odmawia wyjaśnienia motywów zbrodni. To nie milczenie z rozpaczy. To cisza, za którą kryje się coś znacznie mroczniejszego. To, co uderza najmocniej, to postawa mordercy. Nie zaprzecza, nie krzyczy o niewinności. Milczy. I właśnie to milcz...

Holly Brickley – Deep Cuts

 Jakże mi brakowało książki, w której pasja wylewa się wszystkimi porami skóry bohaterów, odzwierciedla ich uczucia i oplata ich niczym bluszcz. Cieszę się więc bardzo, że powstała książka, która z nawiązką mi to zapewniła. Rzecz opowiada o Percy, dziewczynie, która ma ucho absolutne, cięty język i dar wyławiania muzycznych pereł. A także o Joe, charyzmatycznym muzyku, który dzięki niej nagle zaczyna tworzyć hity. Ich współpraca szybko przeradza się w coś więcej, ale od początku wiadomo jedno: ta historia nie skończy się happy endem. Percy i Joe tworzą elektryzujący duet, ale tylko jedno z nich stoi w świetle reflektorów. „Deep Cuts” to nie kolejny romans, a raczej emocjonalna partytura pełna dysonansów. To książka o tym, co się dzieje, gdy jesteś częścią czyjegoś sukcesu, ale nikt cię nie widzi. O relacji, w której miłość zderza się z ambicją, a kreatywność rodzi nie tylko muzykę, ale i ból. Podczas lektury wielokrotnie łapałam się na tym, że czułam Percy bardziej, niż chci...