Żunia

 Miło jest od czasu do czasu pogrążyć się w odprężającej lekturze, która nie wymaga analizowania, która płynie i po prostu przedstawia przyjemną treść. "Noc na Alasce" właśnie taka jest. A, że przeczytałam ją dosłownie do popołudniowej kawki, to już w ogóle atut. Jest to opowieść o Danieli. Młodej kobiecie, którą, pomimo młodego wieku, los porządnie doświadcza. Dziewczyna stara się stawiać sobie zadania i dąży do celu z uporem. W końcu, za namową przyjaciela wyrusza do Kanady, by tam realizować się w roli kierowczyni ciężarówki. Wszystko idzie jak po maśle do momentu wypadku na Alasce. Wtedy to poznaje tajemniczego Jacka, który odmieni jej życie na zawsze. To była bardzo przyjemna dawka romantycznych uniesień, ale podanych całkiem smacznie, bez pikantnych szczegółów, bez wszędobylskiego seksu opisanego krok po kroku. Tu było romantycznie i delikatnie, dzięki czemu wyobraźnia miała co robić. Autorka stara się przedstawić główną bohaterkę jako osobę niezależną, stawiającą na ro

 Oparcie swojej powieści na kanwie wydarzeń historycznych to dobry zabieg, pod warunkiem, że zna się je dokładnie i wie o czym pisze. Anna Rybakiewicz o tym wie i po raz kolejny zachwyca. Jej najnowsza książka nie jest po prostu opowiastką o II wojnie światowej, a rzetelną i dobrze przygotowaną powieścią obyczajową z historią w tle. Angela Dremmler, agentka Abwehry wykazuje się sprytem i niezwykłą inteligencją, co pozwala jej służyć w dwóch wywiadach jednocześnie. Jest w stanie omamić nie tylko Niemców, ale też Brytyjczyków i na końcu Polaków. Wszystko to po to, by móc dowiedzieć się, co stało się z jej bratem. To była nie tylko interesująca podróż w czasie i zaglądanie do w życie Niemcom okupującym Polskę, ale też niezwykle pasjonująca, choć przerażająca opowieść o tym, jakich praktyk używano, by zdobyć informacje i w odpowiedni sposób je wykorzystać. Anna Rybakiewicz przygotowała powieść, która nie tylko doskonale oddaje klimat tamtych czasów, ale potrafi zatrwożyć, momentami rozbawi

Bardzo lubię debiutujących autorów. Świeżość i pomysł często wtedy idą w parze, a i pewien rodzaj nieśmiałości, badania terenu czytelniczego i sprawdzanie czy ten lub inny zabieg będzie miał odpowiedni wydźwięk  –  szalenie mnie interesuje. Dopiero w kolejnych powieściach zauważa się ugruntowanie pewnych rzeczy i to jest niezwykle pasjonujące. Dziś o debiucie Agaty Kunderman. Kilkuletnia dziewczynka Tosia, zostaje znaleziona martwa. Jej rodzice nie wytrzymują próby czasu i zamykają swoje umysły. Jedno topi smutki w alkoholu, drugie popada w ciężką depresję. Kiedy po kilku latach matka dziecka usiłuje rozpocząć nowy etap w życiu, ktoś wysyła jej zdjęcie córki, sugerując, że dziewczynka żyje. Rozpoczyna się więc walka z czasem i demonami przeszłości. Nieprawdopodobnie szybko czytało się tę powieść. Autorka kapitalnie poprowadziła fabułę i bez zbędnego owijania w bawełnę parła naprzód. Nie ma tu niepotrzebnych wypełniaczy, dziwnych i niezrozumiałych zwrotów akcji, a cudownie logiczną hist

 Florencja – destynacja odwiedzana bardzo chętnie przez turystów z całego świata, stolica Toskanii, historyczne miasto, kolebka sztuki i artyzmu. Ważne dla znawców historii, ale też laików (takich jak ja), którzy po prostu lubią piękno. Wydawać by się mogło, że książka Paula Stratherna to rozbudowany przewodnik turystyczny po najważniejszych miejscach wartych zobaczenia. Nic bardziej mylnego. Owszem, znajdą się tutaj wiadomości o architekturze i sztuce, ale to co ważne lub najważniejsze jest to opowieść nie tyle o mieście, co o ludziach na przestrzeni wieków, którzy czerpali z Florencji siłę i odwdzięczali się jej sztuką, w szerokim tego słowa znaczeniu. Czymże byłyby Włochy bez Florencji? Ano nadal pięknym i bogatym krajem, ale kulawym lub ślepym na jedno oko. Florencja to duma państwa w kształcie buta i najważniejszy punkt turystycznych pielgrzymek. Miasto historyczne i pachnące lawendą i rozmarynem, miasto makaronu, rozgadanych handlarzy pamiątkami i kobiet sprzedających w wąskich u

 Cóż tam u Pauliny Hendel, zapytacie? A ja odpowiem, że wszystko wspaniale i literacko jak zwykle wybornie, bowiem młodzież (i nie tylko) zachwycać się może jej najnowszą powieścią. Dodam jedynie, że jest chyba najlepszą z dotychczasowych, a że warto po nią sięgnąć  –  o tym poniżej. Mamy tu chłopaka, który zostaje spadkobiercą pięknej nieruchomości. W zabytkowym dworze, w którym zamieszkał nic nie dzieje się normalnie. Na pobliskim cmentarzu bowiem, należącym do dworu, rezydują duchy, a Max musi zrobić wszystko, by go nigdy nie opuściły. Pyszna była to lektura. Podobna ((jeśli chodzi o fabułę) szalenie do powieści V.E. Schwab, ale za to napisana piękniej i z olbrzymią drobiazgowością.  Sceny grozy cudownie przeplatały się tu z dowcipnymi i zaskakującymi, dialogi pierwszorzędnie ilustrowały treść, a bohaterowie to postaci dopieszczone w każdym szczególe.  To wyjątkowa, plastycznie i z rozmachem napisana, barwna opowieść o przemijaniu i tym, jak ważna jest pamięć o tych, którzy odeszli.

 Kilka pierwszych pozycji autora, wstrząsnęło mną porządnie. Było krwawo, obrzydliwie, pomysłowo i wnikliwie, a bohaterowie rzutcy, krnąbrni i niosący plecak doświadczeń, który ukształtował ich życie. Z tego wszystkiego zostali jedynie bohaterowie, bo jak zwykle są przygotowani pysznie, ale obawiam się, że miast zaciekawiać kryminałem, autor skręca w swego rodzaju obyczajowość. A czy ma to coś wspólnego z cyklem, tego nie wiem. Autor jest prywatnym detektywem, który na co dzień ma do czynienia z podobnymi sprawami. Poznał więc od podszewki pracę policyjnych śledczych i w bezpretensjonalny sposób wytyka im błędy. Wskazuje na układy panujące w komendach, na znajomości na wysokich szczeblach, które mogą mieć wpływ na przebieg śledztwa. Oprócz charakternych bohaterów, mamy też tu do czynienia ze swego rodzaju ustrojem panującym we wszystkich komendach. Krok po kroku opisany tu został mechanizm działania władz, kolejne etapy śledztwa i mnóstwo niewiadomych, rozwiązanie których niejednokrotn