Przejdź do głównej zawartości

Zula Ankanon – Dotnąć gwiazd

 Wydawało mi się, że oto chwytam w dłonie romansik, który umili mi wieczór lub dwa, poruszy jakieś istotne tematy, spowoduje szybsze bicie serca lub zauroczy zachowaniami bohaterów. Okazało się jednak, że trzymałam książkę, której bliżej do dramatu niźli romansu i wcale nie jest tak cukierkowo.



Jest to  opowieść  znanej influencerce, która tylko z pozoru jest szczęśliwa, a Daniel to człowiek, który po dekadzie wychodzi z więzienia (odsiadywał karę za morderstwo) i teraz... zamierza popełnić samobójstwo. Na jego drodze jednak, staje tajemnicza Anastazja, która jak się później okazuje ratuje nie tylko jego duszę...

Fakt, że autorka wplotła w fabułę problemy psychiczne wywołane traumatycznymi przeżyciami, ukazała trudny proces zdrowienia i oswajania się ze swoimi demonami. Szkoda tylko, że nie poświęciła im więcej uwagi. Odnosiłam wrażenie, że to, o czym pisała to jedynie wstęp do relacji między dwojgiem ludzi i tylko zaznaczenie problemu bez rozbudowywania go dalej. Żal mi było jednak szczegółowych informacji, których tu ewidentnie zabrakło, bo zostały jedynie muśnięte przez autorkę. Romans nie gra tu pierwszych skrzypiec, choć niewątpliwie jest ważnym elementem tej powieści. Tu największą rolę odgrywają emocje i to nimi Zula steruje w sobie tylko znanym rytmie i odpowiednio je dawkuje.

Książka jest swego rodzaju kompendium wiedzy o tym, jak trudno dojść do siebie po traumatycznych przeżyciach. Ukazuje mechanizm obronny człowieka, jego stany emocjonalne i etapy zdrowienia, które tak ważne są w całym procesie. Pokazuje jak wiele może zdziałać przyjaźń, oddanie i bezinteresowna pomoc. Miłość to jedynie piękny dodatek, który wspaniale cementuje kolejne etapy i pomaga w podjęciu najważniejszych życiowych decyzji. Warto zajrzeć do tej książki, nie tylko po to by spędzić miło czas, ale po to, by otworzyć oczy na niewygodne sprawy, zastanowić się nad własnym życiem, podziękować losowi za to, że żyjemy dobrze. Tylko tyle i aż tyle. I choć, w powieści nie brakuje dziur, a bohaterowie są nie do końca dopracowani, to jednak warto do niej zajrzeć, żeby przekonać się, czy to jest to, co w powieściach lubcie najbardziej!


Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Bajka o królowej Róży

Całkiem niedaleko, bo tuż za brzozwym lasem, stał biały domek pokryty starą cementową dachówką, którą tu i ówdzie pokrywał mech. Pomalowane na zielono okiennice lśniły w słońcu, a wielkie, otwarte na oścież drzwi zachęcały do odwiedzin. W domku mieszkał ogrodnik Szkuta, którego największą miłością było hodowanie kwiatów. Jak nikt inny znał wszystkie rośliny znajdujące się w ogrodzie, dbał o nie, pielęgnował i pomagał rosnąć. Jego największą tajemnicą było to, że potrafił porozumiewać się ze swoimi kwiatami. To właśnie one mówiły mu gdzie najlepiej je posadzić, w którym miejscu ziemia jest odpowiednio żyzna, a w którym miejscu wyleguje się rudy kocur Stefek i lepiej byłoby to miejsce omijać. Szkuta kochał swój ogród, ale brakowało mu rośliny, z której byłby dumny i mógłby chwalić się nią wśród znajomych. Pragnął takiej rośliny, która królowałaby w jego ogrodzie, dlatego w pierwszy piątek czerwca wybrał się na wielki targ rolniczy z zamiarem zakupienia sadzonek. Jego

Bajka o wrocławskich krasnalach

Baju, baju, bajka... Wszystkie dzieci wiedzą o tym, że krasnoludki to małe dzieln e skrzat y , które pracują w nocy i pomagają ludziom. Ale czy wiecie, że jest miasto, w którym krasnale żyją i mają się dobrze? Nie? No to spieszę z pomocą. Otóż krasnale mieszkają we Wrocławiu, pięknym mieście położonym na Dolnym Śląsku. Mieszka tam pewien mały chłopiec, który przeżył niezwykłą przygodę. Mam 10 lat i na imię mi Cyryl. Mieszkam z mamą w dzielnicy Psie Pole we Wrocławiu, w starych koszarach wojskowych. Mój tato był porucznikiem w wojsku, ale zginął na misji i zostaliśmy z mamą we dwoje. Mam rude włosy i piegowaty nos. Nie przeszkadza mi to jednak, bo mama mówi, że dzięki temu jestem wyjątkowy. Chodzę do szkoły na naszym osiedlu i mam wielu przyjaciół. W naszym bloku mieszkają ludzie, którym często pomagam. Czasem pomagam sąsiadce z dołu, wyprowadzam psa pana Kazimierza lub przytrzymuję ciężkie drzwi od klatki, żeby Pani Krysia mogła swobodnie wejść wraz ze swoimi rozkrzycza

O sercu, żółci i kiju w dupie

Od niemal dziesięciu lat moja najukochańsza babcia żyje ze stymulatorem serca, który pilnuje prawidłowego rytmu serca i nie pozwala mu na leniuchowanie. Dzięki temu urządzeniu najbardziej pomysłowa kobieta na świecie, czort wcielony i anioł w jednym, żyje i ma się dobrze. I niech tak będzie! Kontrole takich stymulatorów odbywają się raz do roku i od siedmiu lat mam przyjemność jeździć z babcią do poznańskiej kliniki po to by sprawdzić czy wszystko w porządku. Od wielu lat nic się tam nie zmieniło. Kolejki oczekujących na badanie, zaduch, smutek i strach przed tym co powie lekarz, bo jak mówi babcia, jak pompa w organizmie siądzie to już dupa blada. Żeby uniknąć zmęczenia , koszmarnych kolejek i wszechogarniającej rozpaczy, zdecydowałyśmy się na kontrole prywatne. Ludzi jest zdecydowanie mniej, ale zawsze znajdzie się ktoś z kim można pogawędzić, a babcia to uwielbia. Bardzo często, ku mojej uciesze chwali i podtrzymuje na duchu starszych od siebie pacjentów mówiąc, że świetn