Jacek Piekara – Witajcie w moim piekle

Fantastyka to nie tylko smoki, statki kosmiczne i alternatywne rzeczywistości. To również krzywe lustro, w którym odbijają się nasze społeczne lęki, polityczne frustracje i cywilizacyjne rozczarowania. Jacek Piekara widzi to wszystko i częstuje czytelników hojną dawką przedziwności.

Jest to antologia opowiadań pisanych w latach 80. i 90. XX wieku. Znanych mniej lub bardziej z czasopism i wcześniejszych wydań, ale zawierający także kilka tekstów publikowanych po raz pierwszy. Choć ich rodowód sięga czasów PRL-u i transformacji ustrojowej, zadziwia ich aktualność. A może raczej przeraża, bo wiele z zawartych tu wizji niepokojąco przypomina teraźniejszość.

Czy można tę książkę potraktować jako fantastyka "bliskiego zasięgu"? Ano można. Nie chodzi o podróże międzygalaktyczne, lecz o dystopijne obrazy przyszłości (lub teraźniejszości) osadzone w realiach bardzo podobnych do dzisiejszych. Autor przedstawił tu świat, w którym jednostka mierzy się z bezwzględnym systemem, państwem, ideologią, religią czy technologią. Piekara konstruuje opowieści, w których wolność jednostki jest krucha, a próby jej odzyskania kończą się często tragicznie.

W opowiadaniach pobrzmiewają echa Orwella, ale też klimatów rodem z Lema. Autor nie sili się na moralizowanie, ale jego historie mają wyraźnie antyutopijne przesłanie. Piekło, o którym pisze, nie ma rogów ani smoły, to szara codzienność poddana nieludzkiemu reżimowi i bezlitosnej biurokracji.

Witajcie w moim piekle to lektura, która niepokoi i zmusza do refleksji. Nie ma tu happy endów ani prostych odpowiedzi. Są za to pytania, które każdy z nas powinien sobie zadać: jak daleko zaszliśmy jako społeczeństwo? Jak wygląda nasze własne, współczesne piekło? I czy w ogóle próbujemy z niego uciec?

Dla fanów fantastyki społecznej i zaangażowanej prozy jest to pozycja obowiązkowa.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Bajka o królowej Róży

Całkiem niedaleko, bo tuż za brzozwym lasem, stał biały domek pokryty starą cementową dachówką, którą tu i ówdzie pokrywał mech. Pomalowane na zielono okiennice lśniły w słońcu, a wielkie, otwarte na oścież drzwi zachęcały do odwiedzin. W domku mieszkał ogrodnik Szkuta, którego największą miłością było hodowanie kwiatów. Jak nikt inny znał wszystkie rośliny znajdujące się w ogrodzie, dbał o nie, pielęgnował i pomagał rosnąć. Jego największą tajemnicą było to, że potrafił porozumiewać się ze swoimi kwiatami. To właśnie one mówiły mu gdzie najlepiej je posadzić, w którym miejscu ziemia jest odpowiednio żyzna, a w którym miejscu wyleguje się rudy kocur Stefek i lepiej byłoby to miejsce omijać. Szkuta kochał swój ogród, ale brakowało mu rośliny, z której byłby dumny i mógłby chwalić się nią wśród znajomych. Pragnął takiej rośliny, która królowałaby w jego ogrodzie, dlatego w pierwszy piątek czerwca wybrał się na wielki targ rolniczy z zamiarem zakupienia sadzonek. Jego ...

Czytaj więcej

Bajka o wrocławskich krasnalach

Baju, baju, bajka... Wszystkie dzieci wiedzą o tym, że krasnoludki to małe dzieln e skrzat y , które pracują w nocy i pomagają ludziom. Ale czy wiecie, że jest miasto, w którym krasnale żyją i mają się dobrze? Nie? No to spieszę z pomocą. Otóż krasnale mieszkają we Wrocławiu, pięknym mieście położonym na Dolnym Śląsku. Mieszka tam pewien mały chłopiec, który przeżył niezwykłą przygodę. Mam 10 lat i na imię mi Cyryl. Mieszkam z mamą w dzielnicy Psie Pole we Wrocławiu, w starych koszarach wojskowych. Mój tato był porucznikiem w wojsku, ale zginął na misji i zostaliśmy z mamą we dwoje. Mam rude włosy i piegowaty nos. Nie przeszkadza mi to jednak, bo mama mówi, że dzięki temu jestem wyjątkowy. Chodzę do szkoły na naszym osiedlu i mam wielu przyjaciół. W naszym bloku mieszkają ludzie, którym często pomagam. Czasem pomagam sąsiadce z dołu, wyprowadzam psa pana Kazimierza lub przytrzymuję ciężkie drzwi od klatki, żeby Pani Krysia mogła swobodnie wejść wraz ze swoimi rozkrzycza...

Czytaj więcej

Nalewki

O tym, że po kieliszeczku nalewki ciepło rozlewa się leniwie po organizmie i przyjemnie mrowi w palcach, wie każdy. O jej działaniu napotnym i terapeutycznym również. Ale, że drugiego dnia, po przekroczeniu limitu łeb waży tyle co czterdziestotonowa ciężarówka, to nie piszą nigdzie. Łyczek rozgrzewającego trunku dla kurażu, kropelka nalewki do herbaty - potrafią zdziałać cuda. Już w przeszłości poważane matrony raczyły się słodkim cherry, zagryzając maślanymi ciasteczkami. Taką mieszankę zdecydowanie odradzam, ze względu na niekompatybilność wyżej wymienionych składników, których spożycie w nadmiarze może wywołać sensacje dwudziestego wieku w jelitach. No, chyba, że lubicie obcowanie z porcelanowym ludkiem, wtedy oczywiście, bardzo proszę, ale ja ostrzegałam. Na półkach sklepowych znajdziecie milion różnych smaków, ale domowe nalewki nie mają nic wspólnego z tymi komercyjnymi. Prawdziwa, zdrowotna nalewka śmierdzi, rozgrzewa i pali gardło jak garść chili, ale staw...

Czytaj więcej

Żunia

Szukaj na tym blogu