Przejdź do głównej zawartości

Leszek Herman – Krzyż Pański

 Nastał ten dzień, w którym skończyłam czytać książkę Leszka Hermana i wzięłam głęboki oddech, bo przez kilka minionych wieczorów oddychałam raczej płytko, drążąc temat zaginionych skrzyń i obserwując jak z tym fantem radzą sobie bohaterowie. Smaczne to było danie. Bardzo smaczne.



Powieść skupia się głównie wokół tajemniczych skrzyń, które zostały odkryte przez przypadek w brytyjskim  Archiwum Narodowym. Tajemnicze dokumenty i listy, stają się własnością pewnej Polki, która wraz z wnuczką jedzie do Warszawy, by spadek przyjąć. Od tego czasu rozpoczyna się wyścig z czasem, okazuje się bowiem, że kuframi interesuje się więcej osób. Ba, tajemniczy ONI uzurpują sobie do nich prawa i zrobią wszystko, by je zdobyć.

Ach, cóż to była za lektura! To był arcyciekawy thriller, łączący doskonale wątki współczesne z mnóstwem historycznych treści. Drobiazgowa, rzutka i inteligentna fabuła, cudownie przeplatała się z tysiącami opowieści z przeszłości, które kierowały bohaterów w najmniej spodziewane miejsca. Obrazu dopełniały świetne dialogi, dobrze ilustrujące sceny i nieprawdopodobne zwroty akcji, zaskakujące raz po raz i wywracające fabułę do góry nogami.

Bardzo podobała mi się ta przeplatana konstrukcja. To przekładanie treści historycznych ze współczesnymi, bajania starszych osób, odczytywanie listów, na które nie było odpowiedzi, albo zagłębianie się w meandrach kilkusetletnich konotacji rodzinnych, to uczta dla zmysłów i pstryczek w nos dla ludzi żyjących tu i teraz.

Można by się pokusić o porównanie Leszka Hermana do Dana Browna, ale po co? Warto jednak spojrzeć na tę powieść z innej strony i nie szukać takich sensacji jak u wyżej wymienionego, choć może aż tak bardzo budową się powieści tych dwóch autorów nie różnią, to jednak nasz rodzimy Brown, ma lepiej rozbudowaną fabułę. 

Żeby tę powieść dobrze zrozumieć, należy się w nią odpowiednio wgryźć, lubić historię i czerpać przyjemność z odkrywania kolejnych elementów układanki. A ta, mimo, że szalenie skomplikowana, przyniesie naprawdę satysfakcjonujący finał.

Takich historii nam trzeba. Wielowątkowych, złożonych i wyrafinowanych. Wspaniała, mocna książka z historycznym kręgosłupem, który trzyma w ryzach całą opowieść.


Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Bajka o królowej Róży

Całkiem niedaleko, bo tuż za brzozwym lasem, stał biały domek pokryty starą cementową dachówką, którą tu i ówdzie pokrywał mech. Pomalowane na zielono okiennice lśniły w słońcu, a wielkie, otwarte na oścież drzwi zachęcały do odwiedzin. W domku mieszkał ogrodnik Szkuta, którego największą miłością było hodowanie kwiatów. Jak nikt inny znał wszystkie rośliny znajdujące się w ogrodzie, dbał o nie, pielęgnował i pomagał rosnąć. Jego największą tajemnicą było to, że potrafił porozumiewać się ze swoimi kwiatami. To właśnie one mówiły mu gdzie najlepiej je posadzić, w którym miejscu ziemia jest odpowiednio żyzna, a w którym miejscu wyleguje się rudy kocur Stefek i lepiej byłoby to miejsce omijać. Szkuta kochał swój ogród, ale brakowało mu rośliny, z której byłby dumny i mógłby chwalić się nią wśród znajomych. Pragnął takiej rośliny, która królowałaby w jego ogrodzie, dlatego w pierwszy piątek czerwca wybrał się na wielki targ rolniczy z zamiarem zakupienia sadzonek. Jego

Bajka o wrocławskich krasnalach

Baju, baju, bajka... Wszystkie dzieci wiedzą o tym, że krasnoludki to małe dzieln e skrzat y , które pracują w nocy i pomagają ludziom. Ale czy wiecie, że jest miasto, w którym krasnale żyją i mają się dobrze? Nie? No to spieszę z pomocą. Otóż krasnale mieszkają we Wrocławiu, pięknym mieście położonym na Dolnym Śląsku. Mieszka tam pewien mały chłopiec, który przeżył niezwykłą przygodę. Mam 10 lat i na imię mi Cyryl. Mieszkam z mamą w dzielnicy Psie Pole we Wrocławiu, w starych koszarach wojskowych. Mój tato był porucznikiem w wojsku, ale zginął na misji i zostaliśmy z mamą we dwoje. Mam rude włosy i piegowaty nos. Nie przeszkadza mi to jednak, bo mama mówi, że dzięki temu jestem wyjątkowy. Chodzę do szkoły na naszym osiedlu i mam wielu przyjaciół. W naszym bloku mieszkają ludzie, którym często pomagam. Czasem pomagam sąsiadce z dołu, wyprowadzam psa pana Kazimierza lub przytrzymuję ciężkie drzwi od klatki, żeby Pani Krysia mogła swobodnie wejść wraz ze swoimi rozkrzycza

O sercu, żółci i kiju w dupie

Od niemal dziesięciu lat moja najukochańsza babcia żyje ze stymulatorem serca, który pilnuje prawidłowego rytmu serca i nie pozwala mu na leniuchowanie. Dzięki temu urządzeniu najbardziej pomysłowa kobieta na świecie, czort wcielony i anioł w jednym, żyje i ma się dobrze. I niech tak będzie! Kontrole takich stymulatorów odbywają się raz do roku i od siedmiu lat mam przyjemność jeździć z babcią do poznańskiej kliniki po to by sprawdzić czy wszystko w porządku. Od wielu lat nic się tam nie zmieniło. Kolejki oczekujących na badanie, zaduch, smutek i strach przed tym co powie lekarz, bo jak mówi babcia, jak pompa w organizmie siądzie to już dupa blada. Żeby uniknąć zmęczenia , koszmarnych kolejek i wszechogarniającej rozpaczy, zdecydowałyśmy się na kontrole prywatne. Ludzi jest zdecydowanie mniej, ale zawsze znajdzie się ktoś z kim można pogawędzić, a babcia to uwielbia. Bardzo często, ku mojej uciesze chwali i podtrzymuje na duchu starszych od siebie pacjentów mówiąc, że świetn