Tu nie ma Last Christmas

Świąteczne jaja z Mikołaja? No, może nie z Mikołaja, ale z piosenek świątecznych, które od 3. listopada płyną bezlitośnie niczym fala tsunami z głośników w centrach handlowych.

Kolacja wigilijna jest tradycją. Wszyscy domownicy zasiadają za suto zastawionym stołem, dzielą się opłatkiem i słuchają pięknych kolęd.

Tak było kiedyś, ale rzeczywistość jest inna. Zanim nadejdzie godzina zero, nasze uszy mają dość świątecznych, skocznych utworów, które z radością donoszą, że właśnie nadszedł Christmas Time.

Na myśl przyszło mi pewne wybitne wspomnienie związane z moimi wielkopolskimi korzeniami. Jako małe dziewczę, wyczekiwałam końca kolacji z drżeniem serca, ale bynajmniej nie było ono związane z czekającymi na mnie prezentami, a z wizytą pewnego dziwnego jegomościa...

Zaraz po kolacji, mama wychodziła na ganek i z okrzykiem (tym samym co roku) - Oho! Idzie Gwiazdor, otwierała szeroko drzwi i z piskiem uciekała do salonu, gdzie ja, wraz z trójką rodzeństwa staliśmy przed choinką i z wyrazem przerażenia w oczach czekaliśmy na czerwonego Anioła Świątecznej Apokalipsy, który miast słuchać kolęd, opowiadań i wierszyków, wywijał rózgą jak Luke Skywalker mieczem świetlnym i zaśmiewał się do rozpuku z naszych przerażonych min. Pewnego razu, Gwiazdor wpadł do salonu, ale nie zdążył nic powiedzieć, bo oparł się nieszczęśliwie o drzwi sypialni rodziców, które nie były zamknięte na klucz. Wywinął fikołka i z głośnym - Oszszsz, kurwa mać! - wylądował na schodach. Kiedy przerażeni zajrzeliśmy do sypialni, naszym oczom ukazał się wypchany poduchą brzuch, a połamana maska odsłoniła lico delikwenta, którym okazał się być... wuj Edward!

Nigdy nie zapomnę tego wypadku i z przyjemnością wracam do domu na święta, śpiewając na całe gardło:

"Driving home for christmas"

Jest jeszcze jeden utwór, którego darzę szczególnym sentymentem. Niestety nie kojarzy się tak przyjemnie jak kojący głos Chrisa Rea. 

Śledzik, kapusta z grzybami, barszczyk, makowiec, krokiet i może jeszcze szklanka kompotu z suszu. Ach, wcisnę jeszcze łyżkę makiełków i popróbuję kutii. Dalszej części nie ma co opisywać, ze względu na fakt, że resztę wieczoru z przeżarcia spędziłam u wuja Czesia, słuchając i nienawidząc całym sercem tego oto muzycznego wytworu, który potęgował odczucia dwukrotnie. Proszę Państwa przed Wam zawodzący niczym srający kot na pustyni, Piotr Kupicha:

I domyślam też, że czekacie na słodkolicego Dżordża i jego świąteczny utwór wszechczasów, który wcale świątecznym miał nie być. Rozczarujecie się niestety, ponieważ gdyż, molestowałam Was już tym utworem w listopadzie i pewnie macie go powyżej dziurek w nosie.

Dlatego też dziś leci do Was bardzo piękny aranż i ciepłe wokale Andrzeja Lamperta, Kuby Badacha, Mietka Szcześniaka i Piaska. Niech otulą Was miękko jak ciepły szal, który wydziergała na drutach babcia.

Muzycznych Świąt i magicznego ciepła!