Żunia

Ona znowu to zrobiła! I na tym zdaniu właściwie mogłabym zakończyć, ale należy się Wam nieco więcej wyjaśnień na temat Księżycowego Miasta. Należy się Wam tyle, ile w Hel demonów, a w charakterze Bryce Quinlan buty.  Oto przed Wami Sarah J. Maas w pełnym rozkwicie. Dojrzalsza, bardziej brutalna i z zacięciem kryminalistycznym. Fanom autorki trzeba było czekać na kolejną książkę, a dywagacjom dotyczącym fabuły nie było końca. I kiedy już dostali tomiska w swoje ręce, rozszerzali oczy ze zdziwienia, bowiem takiej bomby emocji nie spodziewał się nikt, kto lubuje się w wielotomowych sagach. Ba, nawet ja podchodziłam do tego sceptycznie. Byłam pewna, że autorka rozpocznie powolny proces wprowadzania czytelników w fabułę, po kolei będzie odsłaniała kolejne karty i z mozołem budowała w wyobraźniach to, co przelała na karty książki. A tu niespodzianka! Wszystkie informacje, niezbędne dla czytelników, wyekstraktowała w olbrzymiej, trudno przyswajalnej pigułce. Tak, trzeba przyznać,

Czy można napisać thriller dla młodzieży i do tego nie popłynąć? Można! I choć fabuła tej powieści jest na wskroś amerykańska (co bardzo lubią polscy czytelnicy), to warto się nad nią pochylić i zastanowić, co by było, gdyby do aktu terrorystycznego doszło u nas w kraju. Przenieście się zatem do Portland, gdzie w jednym z centrów handlowych dochodzi do strzelaniny. Wiele osób traci życie, ale kilkorgu młodym ludziom udaje się uciec. Niestety, wpadają w pułapkę, z której trudno się wydostać. I, żeby przeżyć to potworne doświadczenie, muszą się ukrywać i ze sobą współpracować. Szczególnie, że na dowódczynię bandy uciekinierów, wybrano siedemnastoletnią Mirandę. To thriller młodzieżowy, pełen zwrotów akcji i niespodzianek. Przerażenie ściska gardło, kiedy czytasz o tym, jak banda szaleńców, w dodatku uzbrojonych po zęby, odcina ludziom drogę ucieczki, celuje i strzela, mordując setki niewinnych osób. Ludzi, którzy tylko chcieli zrobić zakupy, napić się kawy w kawiarni, cz

Odkąd mój syn upodobał sobie grę Minecraft, odtąd w naszym domu pojawiły się endermany i inne stwory, a dziwna siermiężna kraina zbudowana z bloków przestała być niewiadomą. Z dnia na dzień, bowiem okazywało się, że pojęcie wszystkich nazw wcale nie jest takie trudne i wystarczy tylko kilka dni skupienia żeby sprawę ogarnąć. A, że fantasy czytać lubię, toteż postanowiłam pochylić się nad tą pozycją, choć nie ukrywam, że wyrywaliśmy sobie ją z rąk. I nieraz byłam szybsza ja, a nieraz on.  Kres jest krainą końcową, za nią nie ma już nic. Mieszkają w niej Fin i Mo, ocaleńcy czy też odmieńcy z innej podgrupy endermanów. To rodzeństwo żyjące na własną rękę, uwielbiają przygody, na obrzeżach krainy zbierają skarby i kochają swojego króla, który jest wszechpotężnym smokiem. Jednak to małe eldorado może niebawem posypać się niczym domek z kart, ponieważ zagrażają mu ludzie. Chcą zniszczyć ten świat, endermanów i smoka. A to oznacza kompletną zagładę. Najlepszą wiadomością było

Baśniobór wtargnął w moje czytelnicze życie kilka lat temu. Znów poczułam się jak dziecko, przypomniały mi się czasy, kiedy z wypiekami na twarzy odkrywałam stwory w Baśniach braci Grimm i mogłam się cieszyć obecnością wszystkich możliwych bajkowych kreatur. Więcej było tych złych, ale i trafiały się stworzenia dobre, choć czasem uzurpatorskie. Po dłuższym czasie, wracam do tej krainy. Tym razem po to, by poznać smoki i to, co jest z nimi ściśle powiązane. Rodzeństwo znane nam z serii o Baśnioborze , czyli Kendra i Seth Sorensonowie, znów mają zadania do wykonania, tym razem jednak, najważniejsze są smoki, które nie chcą być zamknięte w specjalnych azylach. Smoki żyją według własnej hierarchii, mają swojego króla i miejsce, w którym żyją. Nie chcą być jednak więźniami jednego miejsca i marzy im się podbijanie reszty świata. Wiedzieć należy, że rodzeństwo jest już doświadczone w kontaktach z baśniowymi stworami i nawet piastują odpowiednie stanowiska: Kendra, bowiem jest wróż

Stało się! Czwarty tom cyklu "Rozchwiani" niebawem pojawi się w sprzedaży. I jeśli myślicie, że będzie ostatni, to wyprowadzam z błędu – będzie jeszcze jeden. I teraz trzeba sprawę wyjaśnić. Jedni będą na niego czekać z niecierpliwością, inni dali sobie spokój po pierwszej części, a kolejni (w tym ja) będą czerpali masochistyczną przyjemność z czytania. O pierwszych trzech tomach serii wspominałam wcześniej. Starałam się podejść do sprawy obiektywnie i nie wylewając wiadra pomyj wypunktować słabe strony, ale też znaleźć takie elementy, które mi się podobały. Wydawało mi się więc, że uczyniłam to rzetelnie i w spokoju sumienia czekałam na część pt. "Dwie drogi". No i wróciło to, czego się obawiałam. Po orzeźwiającym oddechu i po prostu pięknej historii o Łucji, której udało się uciec przed szaleństwem Dymitra, wróciły koszmary, siermiężna i skomplikowana relacja oraz tyle chamstwa, że aż trudno to znieść.  W trzeciej części tej historii działo się dużo,

Kiedy po raz pierwszy przeczytałam tytuł "Eine kleine trup"   –  w uszach natychmiast wybrzmiały mi pierwsze takty mozartowskiego "Eine kleine nachtmusik" . Pomyślałam więc, że połączenie muzyki poważnej z krwistym kryminałem może dać całkiem niespodziewane efekty. No i efekty były. Nie da się zaprzeczyć. Nieco inne niż zakładałam, ale to nie znaczy, że gorsze. Ba, śmiem twierdzić, że wyszło to całkiem smacznie. zdj. Dagmara Owsiejczyk z Pixabay Otóż, moi drodzy, macie tu do czynienia z komedią kryminalną, przy której śmiałam się w głos i robiłam coraz to bardziej głodna. Wiedzieć musicie, że bohaterem jest tu samozwańczy detektyw Amadeusz Wagner. Muzyk, człowiek niepozorny, stroniący od ludzi  –  introwertyk, ale logicznie myślący i składający wątki jeden po drugim, aż do rozwiązania zagadki. Duszka (jak zwie go pieszczotliwie mamusia) charakteryzuje jeszcze inna rzecz; jest wielbicielem jedzenia, a już w ogóle ukochał sobie potrawy stworzone p