Żunia

O szkołach przygotowujących uczniów do pełnienia ważnych funkcji było już wiele powieści. Temat jest więc znany i chętnie wykorzystywany w przeróżnych projektach pisarskich. Instytut to też pewien rodzaj szkoły, ale jednak nieco mniej magiczny niż zwykliśmy czytać. Przed Wami pierwsza szkoła dla jasnowidzów, którzy nastolatkami byli już jakiś czas temu. Instytut Whitfielda rekrutuje dorosłych, którzy w jakiś sposób pogubili się w swoim życiu, ale przejawiają pewne talenty parapsychologiczne, bardzo pożądane dla przyszłych agentów FBI. Szkoła jako ich ostatnia deska ratunku, obejmuje uczniów opieką, wyprowadza ich z długów, ale w zamian za to, jako absolwenci i wyuczeni jasnowidze – muszą pracować dla rządu USA.  Wachlarz umiejętności parapsychologicznych jest olbrzymi. Mamy tu do czynienia z osobami czytającymi ludzkie lub zwierzęce umysły, ludźmi władającymi mocami wykraczającymi ludzkie pojęcie, wybitnymi specjalistami informatycznymi, pirotechnikami i innymi. Każdy z

NIESPODZIANKA! Tak właśnie krzyknęłam w myślach kiedy zaczęłam czytać najnowszą książkę Jojo Moyes. Przyzwyczajona byłam do powolnych, delikatnych, romantycznych muśnięć, które potrzebowały czasu żeby dojrzeć. A tu, cytując tekst piosenki "miłość stanęła w drzwiach", w dodatku w latach trzydziestych dwudziestego wieku. Pomyślałam więc, że będzie to cudowny i delikatny romans, ale znów spotkała mnie NIESPODZIANKA! To książka pełna kobiecej mocy! I tego mi było trzeba. Alice jest zahukaną i nie wierzącą w siebie dziewczyną, mieszkającą w Anglii, a ślub z Amerykaninem jest dla niej spełnieniem snów o rozpoczęciu nowego życia. Niestety, los jest przewrotny i nie planuje dla niej szczęścia małżeńskiego za Oceanem. Alice jednak trafia na Margery, kobietę świadomą, inteligentną i nie bojącą się wyrażania własnego zdania.  W miasteczku, którym mieszka, powstaje konna biblioteka, która ma na celu szerzenie miłości do książek i dostarczanie ich nawet w najdalsze zakątki.

Czas pomiędzy wydawaniem kolejnych przygód Łucji i Dymitra biegnie szybko, dlatego już po kilku miesiącach, trafiła w moje ręce trzecia część cyklu. Odpoczęłam nieco od męczącego układu, który łączył tę dwójkę i z zaskoczeniem stwierdzam, że była to zaskakująco miła część. Erotyk, erotykiem, ale pamiętać trzeba po co sięga czytelnik. Wiadomo, że będzie to romans, mocno podkręcony scenami erotycznymi i wiadomo też, że całość będzie bazowała na historii. I w przypadku tej powieści, to ona ma tutaj kluczową rolę, a jak wiemy nie we wszystkich książkach tak jest. Przyzwyczailiśmy się już do bohaterów typu macho, okrutnych, bogatych i przystojnych. Mieliśmy do czynienia z kobietami, które próbują budować relację damsko-męską na podwalinach zauroczenia i kończących na ślubie, ale tu, będzie jazda bez trzymanki. Dlaczego? Ano dlatego, że ta historia nie jest tak cukierkowa jak inne. Główny bohater w moim odczuciu to skończony szowinista, mizogin, mający potężne problemy psychic

Bywa, że okładka i opis są przedstawione tak, że aż chce się daną pozycję przeczytać. Jednoznacznie określają, że to, co kryje się wewnątrz, to określony gatunek literacki. W przypadku Stacji miłość jest podobnie. Opis i okładka sugerowały romans, opowieść o wielkiej miłości, a czytelnik dostał obyczajówkę i to w dodatku nieco nudną. Zoë Folbigg jest poczytną dziennikarką. W którymś momencie swojego życia postanowiła opisać  swoją historię miłosną. Pociągnęła więc za wszystkie pisarskie sznurki i stworzyła powieść o dwojgu pasażerów pociągu, którzy mimo wspólnych godzin spędzanych na dojazdach do pracy – nie znają się, nie rozmawiają ze sobą, mimo tego, główna bohaterka Maya zakochuje się w tajemniczym Jamesie i przez niemal rok nie może podjąć ryzyka by z nim porozmawiać. Wokół tego głównego wątku, autorka zbudowała też relacje innych bohaterów. A wykreowała je zdecydowanie lepiej niż parę główną. Tutaj, postaci są wyraziste, charakterne, mają określony styl i są zdecydo