Jak się robi bombki?

Przed świętami spraw do załatwiania jest tyle, że na nic nie ma czasu. Pierogi, praca, uszka, praca, zajęcia dodatkowe, zakwas na barszcz, praca i w końcu padacie na twarz. W tym roku ogłaszam przedświąteczny bojkot! Wdech, wydech, bierzcie dzieciaki za ręce i spędźcie z nimi trochę czasu. Tymczasem zapraszam na relację z wizyty w fabryce bombek, w której czułam się jak w raju, Młody szalał w kartonach z farbami, a ja trzymałam portfel w garści, żeby zatrzymać w nim uciekające orzełki.

Aby stworzyć prawdziwą, piękną szklaną bombkę, trzeba się napracować. Wszystko zaczyna się od niepozornie wyglądających szklanych rurek, które ogrzewa się nad palnikiem, a potem dzieli i wydmuchuje kształt.

Odpowiednio wystudzone, przezroczyste szklane kształty czekają w kartonach i zostają przeniesione do pomieszczenia, w którym odbędzie się ich srebrzenie. Pracownik wlewa do ich wnętrza roztwór azotanu srebra, potrząsa nimi energicznie i zanurza na moment w ciepłej wodzie. Dzięki temu proces srebrzenia znacznie przyspiesza.

Tak wyglądają po srebrzeniu. Suszą się i czekają na barwienie.

Z suszarni, srebrzyste ozdoby trafiają do tzw. mieszalni farb, w której zostają poddane procesowi barwienia i odstawione do ponownego wyschnięcia.

Dalsza obróbka bombek o już artystyczna i misterna praca. A ozdoba zależy od inwencji twórczej.

Poniżej krótki film. Wprawdzie z innej fabryki, ale zapiera dech w piersiach.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Bajka o królowej Róży

Całkiem niedaleko, bo tuż za brzozwym lasem, stał biały domek pokryty starą cementową dachówką, którą tu i ówdzie pokrywał mech. Pomalowane na zielono okiennice lśniły w słońcu, a wielkie, otwarte na oścież drzwi zachęcały do odwiedzin. W domku mieszkał ogrodnik Szkuta, którego największą miłością było hodowanie kwiatów. Jak nikt inny znał wszystkie rośliny znajdujące się w ogrodzie, dbał o nie, pielęgnował i pomagał rosnąć. Jego największą tajemnicą było to, że potrafił porozumiewać się ze swoimi kwiatami. To właśnie one mówiły mu gdzie najlepiej je posadzić, w którym miejscu ziemia jest odpowiednio żyzna, a w którym miejscu wyleguje się rudy kocur Stefek i lepiej byłoby to miejsce omijać. Szkuta kochał swój ogród, ale brakowało mu rośliny, z której byłby dumny i mógłby chwalić się nią wśród znajomych. Pragnął takiej rośliny, która królowałaby w jego ogrodzie, dlatego w pierwszy piątek czerwca wybrał się na wielki targ rolniczy z zamiarem zakupienia sadzonek. Jego

Czytaj więcej

Bajka o wrocławskich krasnalach

Baju, baju, bajka... Wszystkie dzieci wiedzą o tym, że krasnoludki to małe dzieln e skrzat y , które pracują w nocy i pomagają ludziom. Ale czy wiecie, że jest miasto, w którym krasnale żyją i mają się dobrze? Nie? No to spieszę z pomocą. Otóż krasnale mieszkają we Wrocławiu, pięknym mieście położonym na Dolnym Śląsku. Mieszka tam pewien mały chłopiec, który przeżył niezwykłą przygodę. Mam 10 lat i na imię mi Cyryl. Mieszkam z mamą w dzielnicy Psie Pole we Wrocławiu, w starych koszarach wojskowych. Mój tato był porucznikiem w wojsku, ale zginął na misji i zostaliśmy z mamą we dwoje. Mam rude włosy i piegowaty nos. Nie przeszkadza mi to jednak, bo mama mówi, że dzięki temu jestem wyjątkowy. Chodzę do szkoły na naszym osiedlu i mam wielu przyjaciół. W naszym bloku mieszkają ludzie, którym często pomagam. Czasem pomagam sąsiadce z dołu, wyprowadzam psa pana Kazimierza lub przytrzymuję ciężkie drzwi od klatki, żeby Pani Krysia mogła swobodnie wejść wraz ze swoimi rozkrzycza

Czytaj więcej

O sercu, żółci i kiju w dupie

Od niemal dziesięciu lat moja najukochańsza babcia żyje ze stymulatorem serca, który pilnuje prawidłowego rytmu serca i nie pozwala mu na leniuchowanie. Dzięki temu urządzeniu najbardziej pomysłowa kobieta na świecie, czort wcielony i anioł w jednym, żyje i ma się dobrze. I niech tak będzie! Kontrole takich stymulatorów odbywają się raz do roku i od siedmiu lat mam przyjemność jeździć z babcią do poznańskiej kliniki po to by sprawdzić czy wszystko w porządku. Od wielu lat nic się tam nie zmieniło. Kolejki oczekujących na badanie, zaduch, smutek i strach przed tym co powie lekarz, bo jak mówi babcia, jak pompa w organizmie siądzie to już dupa blada. Żeby uniknąć zmęczenia , koszmarnych kolejek i wszechogarniającej rozpaczy, zdecydowałyśmy się na kontrole prywatne. Ludzi jest zdecydowanie mniej, ale zawsze znajdzie się ktoś z kim można pogawędzić, a babcia to uwielbia. Bardzo często, ku mojej uciesze chwali i podtrzymuje na duchu starszych od siebie pacjentów mówiąc, że świetn

Czytaj więcej

Żunia

Szukaj na tym blogu