Żunia

 W powieściach obyczajowych szukam spokoju. To właśnie one są dla mnie balsamem dla duszy i przy nich naprawdę wypoczywam. W "Domu pod kasztanem" znalazłam to wszystko, ale też i kilka innych rzeczy i z rozkoszą się nimi dzielę. Opowieść rozpoczyna się szalenie sielsko i spokojnie. Autorka powoli, sukcesywnie wprowadza czytelnika w świat pełen zapachów, smaków i nostalgii. Snuje swoją historię z wprawą barda i coraz bardziej oplata czytelnika swoimi mackami. Niezauważalnie i bezboleśnie zaciekawia baśniowością i obietnicą spędzenia cudownych, absolutnie relaksujących scen. Wszystko się tu zgadza. Są i elementy baśniowe, które wprowadzają do powieści nieco magii, są i sceny przygodowe, ciekawe i przyciągające wzrok. Ale są też opowieści stricte obyczajowe, swojskie, znajdzie się szczypta romansu, przyprawiająca o szybsze bicie serca i to, co powoduje, że książka jest inna niż wszystkie, czyli kilka ładnych i sensownych słów o poszukiwaniu siebie. Tak, znajdują się tutaj mądre ...

 Wydawać by się mogło, że stereotypowa polska rodzina odchodzi już do lamusa. Że świat jest pełen perspektyw, my kobiety, rozpychamy się łokciami i wreszcie sięgamy po to, co nasze. Pracujemy, robimy kariery, robimy to co kochamy. Łatwo zapominamy, że kilkadziesiąt lat temu nasze babki i matki nie mogły sobie pozwolić na tego rodzaju niezależność. Nie wszystkie miały szansę spełniać się zawodowo, lądując tuż po ślubie w czterech ścianach domu, wychowując kolejne dzieci i przygotowując codziennie obiady dla spracowanego męża. O tym właśnie jest ta bolesna powieść. Kilkanaście lat temu, dziewczynkom wpajano różne dziwne wartości. Mówiono, że dziewczynkę należy wychować na posłuszną mężowi, na kobietę z dobrym zawodem (najlepiej fryzjerkę albo krawcową), ale nie szkodzi jeśli wykształcenia nie ma, bo on, ten mąż właśnie zadba o to żeby jej niczego nie brakowało. Od rodzenia dzieci do kucharzenia po nocy. Od dnia ślubu, kiedy wraz z obrączką stanie się kolejną Maciejową czy Zygmuntową,...

 Przepiękne wydanie z barwionymi brzegami, a także postać młodego, pięknego mężczyzny z rogami i nie mniej przystojnej dziewczyny, powodują, że wielbiciele fantastyki i słowiańskich historii mają na tę powieść ogromną chrapkę. Ale czy się nie zawiodą? Ano mogą. Bo wszystko zależy od tego, czy szukają fajnej opowieści o słowiańskich bóstwach i stworach oplecionych magią, potęgą i no cóż... miłością, czy też mają chęć na płaską historię, która tylko połowicznie zaspokoi czytelnicze gusta. Już od samego początku w potencjalną czytelniczkę uderzają podobieństwa do "Pięknej i Bestii". Wprawdzie kwiat paproci i główne postaci są nasze, słowiańskie, ale reszta jakoś tak mocno podobna do disneyowskiej bajki. Druga rzecz, to wspólny mianownik z "Dożywociem" Marty Kisiel. Nie chcę tutaj oskarżać autorki, że się sugerowała Lichotką i jej mieszkańcami, ale to już było i naprawdę temu doskonałemu skadinąd pomysłowi Marty trudno będzie dorównać. Autorka po macoszemu potraktowała ...

 Wszyscy ci, którzy lubują się w historiach opowiedzianych na kanwie prawdziwych zdarzeń, winni skłonić się ku tej powieści. Wszystko w niej jest bowiem wyjątkowe; i treść, i historia, ale i ludzie, którzy z miłości do bliźniego ryzykowali własne życie. Watykan to przede wszystkim miejsce kultu chrześcijańskiego, święta ziemia katolików i siedziba najwyżej persony Kościoła Katolickiego czyli papieża. W czasie II wojny światowej, to niewielkie objętościowo miasto-państwo, było schronieniem dla uciekinierów, ale też hubem przerzutowym do miejsca docelowego. Jest to więc główne miejsce, w którym O'Connor osadził fabułę i zapętlił ją wspaniale. To nie jest książka sensu tricto historyczna. Najbliżej jej do powieści obyczajowo-przygodowej, z elementami historycznymi. Fabuła jest szalenie ciekawa, ukazuje ludzkie zalety, przywary, a w innych zaś momentach merytorycznie wyjaśnia i rozwiewa wojenne wątpliwości. Zaskakuje tajemnicami, ale też wybitnie niezrozumiałymi w XXI wieku poglądami, ...

 Nie czytuję poradników! Nigdy. Nie bardzo je rozumiem, nie lubię kiedy ktoś próbuje mi coś wmówić, nie potrzebuję tego. Dlaczego więc sięgnęłam po poradnik Marty? Ano z ciekawości. Dlatego, że kilkanaście lat temu poznałam autorkę i bardzo miło wspominam jej charyzmę, niezwykłą radość od niej bijącą, ale też dlatego, żeby przy okazji sprawdzić, czy może jednak poradniki są dla mnie. No i... niestety albo stety nic się nie zmieniło, ale opowiem o tej książce, bo być może komuś naprawdę pomoże. Zacznę może od tego, że dobry skład, podział na rozdziały i podrozdziały przedzielone znakiem QR to świetny pomysł. Wytłuszczone zdania zwracają uwagę i wzrok osoby czytającej i pozwalają dłużej się na tych ważnych zdaniach zatrzymać. Można więc z powodzeniem poczytywać sobie tę książkę w tramwaju, pociągu, etc., a także wszędzie tam, gdzie mamy ochotę i niewiele czasu.  Marta napisała tę książkę w taki sposób, jakby rozmawiała z najlepszą przyjaciółką i opowiadała jej o swojej podróży p...

 Słabość mam do  Zamroza dziwną. Mimo dość pokręconego charakteru, specyficznych nawyków i wiecznego wplątywania się w kłopoty, postać ta za każdym razem wprawia mnie w dobry nastrój. I nie pytajcie, nie wiem dlaczego. Tym razem, pisarz postanawia spisać wspomnienia morderczyni, skazanej za swoje zbrodnie i po odbyciu stosownej kary. Żeby więc uwiarygodnić swoją pracę, postanawia z nią zamieszkać. I tu zaczyna się cała historia, w dodatku całkiem sprawnie wklejona w krajobraz Ząbkowic Śląskich. Początkowo fabuła lekko się snuje, może nawet odrobinę nudzi. Wprowadza czytelnika w sprawę, przedstawia kolejnych bohaterów, których jest tu kilkoro i sprawia wrażenie szalenie chaotycznej. Trudno złapać więc tę odpowiednią nić łączącą wątki, ba, w pierwszych rozdziałach w ogóle trzeba czytać uważnie, bo przeoczenie małego elementu może kosztować czytelnika niewiedzę w późniejszym czasie. Summa summarum była to całkiem zmyślna historia. Fajny pomysł, niebanalne rozwiązania i wrzucenie ...

  Sądziłam, że po "Wojnach makowych" nie doświadczę już tak mocnych i nieprzewidywalnych wrażeń. Że wszystkie dalekowschodnie, okraszone tysiącem legend historie, na tle tamtego bestsellera będą mdłe i nieciekawe. Jak bardzo się myliłam i uderzyć się muszę w pierś dowiedziałam się już na samym początku "Sztuki proroctwa". A, że zachwycona jestem szalenie, toteż dzielę się tym chętnie. W tym całym dalekowschodnim kotle kisi się tak wiele różnych osobowości i charakterów, że czytanie staje się czystą przyjemnością. To, w jaki sposób bohaterowie reagują na śmiertelne niebezpieczeństwo, jak się wysławiają i manipulują ludźmi, władają bronią czy magią, sprawia, że każdego z nich poznajemy od podszewki. Na wierzch wychodzą wszystkie wady, skrywane sekrety i tajemnice, ale też mnóstwo pozytywnych emocji i niuansów świadczących o skrupulatnym i drobiazgowym przygotowaniu autora. Mamy tu zbiór wielu postaci. Żadna z nich nie jest krystaliczna, ich działania i decyzje nie do ...