Przejdź do głównej zawartości

Los telenowelas


  W maleńkim pueblo oddalonym kilkadziesiąt kilometrów od Świebodziżaneiro mieszkała Donia Graciela. W jej gigantycznej, przykrytej blachą hacjendzie doszło do okropnego incydentu. Brała w nim udział sama właścicielka, która siedziała teraz na werandzie i popijała przecier z cebuli przyprawiony hojnie tequilą.





                           Donia Graciela, to poważana matrona wśród ichos i ninios z jej okolicy. Znana wszystkim jako właścicielka hodowli ślimaków bezmuszlowych o nazwie "ślizgos". Szanowana, ale często padająca ofiarą intryg, "słomiana wdowa"  po nieobecnym wciąż Don Marczetto - Pitresso. Jej odwiecznymi wrogami były Donia Karonia i Donia Lusesita Nebraska, które "darły z nią koty" i strzępiły języki wymyślając plotki na jej temat.
                            Tak było i tym razem. Na proszonym jantar, muheres dosypały do jej drinka cebulowego, sproszkowanego czosnku co spowodowało rankiem gigantyczny wybuch w jej banhejro, skutkiem czego kiblos - wujkos - czesios, rozpadł się na części pierwsze i Donia Graciela zmuszona była korzystać z los wychodkos na dworzos. To nie byłoby takie złe, bo trele ptakos i szumos popieprzających czerwonych mrówkos, umilały jej kontemplacje, ale zimno jej było w białos - tyłkos i bała się, że dostanie podagros.
                           Nie myślała o zemście na wrednes muheres, najważniejsze okazało się naprawianie szkód. Do pobojowiska zawołała kilku sąsiaderros. Przybyli tłumnie. Muchacho Darros i Don Zbychos, mały Carlos i Sancho Mario. Żaden z nich nie potrafił naprawić szkód w łazience Donii Gracieli. Pocierali brody, drapali się po pustych łepetynach, ale żaden naprawić nie umiał.
                          Zrezygnowana Donia Graciela, zatelefonowała do amigo Donia Annessa, która w kilka chwil zorganizowała pomoc dla potrzebującej. Wybawicie wjechał w bramy posiadłości z rozwianym włosem, leniwym uśmiechem i romemłanym cygarro w zębach.
                          Don Naprawiaczos uporał się z robotą  w krótkim czasie i oddalił się zadowolony w swoim  wozie, dzierżąc w dłoni cztreopakos piwos.
                          Donia Graciela mogła odtąd korzystać z kiblos jak zwykle. Siedziała znów w progu swej werandy i obmyślała zemstę, popijając drinki z cebuli.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Bajka o królowej Róży

Całkiem niedaleko, bo tuż za brzozwym lasem, stał biały domek pokryty starą cementową dachówką, którą tu i ówdzie pokrywał mech. Pomalowane na zielono okiennice lśniły w słońcu, a wielkie, otwarte na oścież drzwi zachęcały do odwiedzin. W domku mieszkał ogrodnik Szkuta, którego największą miłością było hodowanie kwiatów. Jak nikt inny znał wszystkie rośliny znajdujące się w ogrodzie, dbał o nie, pielęgnował i pomagał rosnąć. Jego największą tajemnicą było to, że potrafił porozumiewać się ze swoimi kwiatami. To właśnie one mówiły mu gdzie najlepiej je posadzić, w którym miejscu ziemia jest odpowiednio żyzna, a w którym miejscu wyleguje się rudy kocur Stefek i lepiej byłoby to miejsce omijać. Szkuta kochał swój ogród, ale brakowało mu rośliny, z której byłby dumny i mógłby chwalić się nią wśród znajomych. Pragnął takiej rośliny, która królowałaby w jego ogrodzie, dlatego w pierwszy piątek czerwca wybrał się na wielki targ rolniczy z zamiarem zakupienia sadzonek. Jego
3 komentarze
Czytaj więcej

Bajka o wrocławskich krasnalach

Baju, baju, bajka... Wszystkie dzieci wiedzą o tym, że krasnoludki to małe dzieln e skrzat y , które pracują w nocy i pomagają ludziom. Ale czy wiecie, że jest miasto, w którym krasnale żyją i mają się dobrze? Nie? No to spieszę z pomocą. Otóż krasnale mieszkają we Wrocławiu, pięknym mieście położonym na Dolnym Śląsku. Mieszka tam pewien mały chłopiec, który przeżył niezwykłą przygodę. Mam 10 lat i na imię mi Cyryl. Mieszkam z mamą w dzielnicy Psie Pole we Wrocławiu, w starych koszarach wojskowych. Mój tato był porucznikiem w wojsku, ale zginął na misji i zostaliśmy z mamą we dwoje. Mam rude włosy i piegowaty nos. Nie przeszkadza mi to jednak, bo mama mówi, że dzięki temu jestem wyjątkowy. Chodzę do szkoły na naszym osiedlu i mam wielu przyjaciół. W naszym bloku mieszkają ludzie, którym często pomagam. Czasem pomagam sąsiadce z dołu, wyprowadzam psa pana Kazimierza lub przytrzymuję ciężkie drzwi od klatki, żeby Pani Krysia mogła swobodnie wejść wraz ze swoimi rozkrzycza
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

O sercu, żółci i kiju w dupie

Od niemal dziesięciu lat moja najukochańsza babcia żyje ze stymulatorem serca, który pilnuje prawidłowego rytmu serca i nie pozwala mu na leniuchowanie. Dzięki temu urządzeniu najbardziej pomysłowa kobieta na świecie, czort wcielony i anioł w jednym, żyje i ma się dobrze. I niech tak będzie! Kontrole takich stymulatorów odbywają się raz do roku i od siedmiu lat mam przyjemność jeździć z babcią do poznańskiej kliniki po to by sprawdzić czy wszystko w porządku. Od wielu lat nic się tam nie zmieniło. Kolejki oczekujących na badanie, zaduch, smutek i strach przed tym co powie lekarz, bo jak mówi babcia, jak pompa w organizmie siądzie to już dupa blada. Żeby uniknąć zmęczenia , koszmarnych kolejek i wszechogarniającej rozpaczy, zdecydowałyśmy się na kontrole prywatne. Ludzi jest zdecydowanie mniej, ale zawsze znajdzie się ktoś z kim można pogawędzić, a babcia to uwielbia. Bardzo często, ku mojej uciesze chwali i podtrzymuje na duchu starszych od siebie pacjentów mówiąc, że świetn
Prześlij komentarz
Czytaj więcej