Jak cudownie czasem nie wiedzieć po jaką książkę się sięga i odkrywać historię krok po kroku... Wybierając tę lekturę, wiedziałam jedynie że jest to fantasy młodzieżowe z wątkiem romantycznym. Nie sądziłam jednak, że odnajdę tam smakowite wampirze, wielowymiarowe uniwersum, które wsysa jak bagno i trzyma od środka za skarpetki.
Jest to opowieść o młodej dziewczynie, której rodzice zostali zamordowali przez krwiożercze potwory. Atak przeżyła jedynie ona i jej brat, którzy zostali objęci opieką królestwa rządzonego przez Ascendentów. Dziewczyna wychowuje się w niemal ascetycznych warunkach, do momentu, w którym jako wybranka ludu i bogów, ocali swój lud. Penelaphe jednak jest dość niepokorna i często łamie zakazy, a pod okiem swojego zaufanego strażnika, uczy się walczyć, by nigdy nie być bezbronną. Jej życie zmienia się w momencie, kiedy jej opiekunem zostaje przystojny i niezwykle groźny Hawke i dziewczyna powoli odkrywa źródło swojego pochodzenia, tajemniczego daru, ale też dziwnego afektu, którym darzy strażnika.
Muszę przyznać, że ostatnio tak doskonale się bawiłam czytając Maas. Książka Amentrout nie jest do niej podobna fabularnie, ale budowa i struktura opowiadania o fantastycznym świecie – już tak. "Krew i popiół" to świetna, złożona i przemyślana historia, od której trudno się oderwać. I choć czytelnicy lubujący się w high fantasy będą w stanie przewidzieć pewne rzeczy, to fakt ten, nie zmniejsza przyjemności z czytania.
Żeby zrozumieć pewne zależności, trzeba się w tę opowieść odpowiednio wgryźć, wszak krwiożercze stwory z długimi kłami tego wymagają, prawda? Później, sytuacja robi się bardzo klarowna i przez opowieść płynie się wartko i bez zbędnych przeszkód.
Na uwagę zasługują postaci. Niektóre bezwzględne i okrutne, inne na wskroś dobre i uczynne, a jeszcze inne podle sprytne i interesowne. Wszystko to, doprawione sowicie fajnymi dialogami, gotuje się mocno w wielkim garze i tworzy potrawę, która z łyżki na łyżkę ma intensywniejszy smak.
Trzeba też wspomnieć o romansie, który wcale nie gra tu drugich skrzypiec. Nie. On jest zauważalny, solidnie zaakcentowany i rozpisany tak pysznie, że trudno przestać czytać. Chemia łącząca dwoje głównych bohaterów jest niemal namacalna, a uczucie, które między nimi wybucha wcale nie jest oczywiste i nie dokładnie wiadomo czy to pożądanie, czy może silniejszy afekt. Do tego mnóstwo politycznych niuansów, kilka scen krwawych walk, solidna porcja informacji o tym w co wierzą bohaterowie i mamy świetne guilty pleasure, które pochłonie niczego nieświadomą czytelniczkę na kilka godzin.
Ogromna przyjemność sprawiła mi ta lektura, a oczekiwanie na drugi tom to będzie najprawdziwsza tortura! Czytajcie!
Komentarze
Prześlij komentarz