Przejdź do głównej zawartości

Piotr Kościelny – Nagonka

 Kilka pierwszych pozycji autora, wstrząsnęło mną porządnie. Było krwawo, obrzydliwie, pomysłowo i wnikliwie, a bohaterowie rzutcy, krnąbrni i niosący plecak doświadczeń, który ukształtował ich życie. Z tego wszystkiego zostali jedynie bohaterowie, bo jak zwykle są przygotowani pysznie, ale obawiam się, że miast zaciekawiać kryminałem, autor skręca w swego rodzaju obyczajowość. A czy ma to coś wspólnego z cyklem, tego nie wiem.



Autor jest prywatnym detektywem, który na co dzień ma do czynienia z podobnymi sprawami. Poznał więc od podszewki pracę policyjnych śledczych i w bezpretensjonalny sposób wytyka im błędy. Wskazuje na układy panujące w komendach, na znajomości na wysokich szczeblach, które mogą mieć wpływ na przebieg śledztwa.

Oprócz charakternych bohaterów, mamy też tu do czynienia ze swego rodzaju ustrojem panującym we wszystkich komendach. Krok po kroku opisany tu został mechanizm działania władz, kolejne etapy śledztwa i mnóstwo niewiadomych, rozwiązanie których niejednokrotnie blokuje biurokracja.

Jeśli chodzi o język, to jest wyjątkowo prosty,  klarowny, niezbyt literacki, acz poprawny i rzekłabym łopatologiczny. Nie jest to bynajmniej zarzut w kierunku autora. To miała być książka mięsista, prosta w przekazie i zapadająca w pamięć, a dzięki takim zabiegom zyskuje i staje się szalenie interesująca.

Piotr Kościelny nie "pieści" się ze swoimi czytelnikami. Przekazuje treść dość siermiężnie i obrazoburczo, przekracza pewne utarte schematy i wskazuje jasno gdzie człowiek popełnia błędy. Prostota przekazu i często pojawiający się żargon policyjny same w sobie niosą opowieść, dosmaczają fabułę i wdrażają czytelnika w ten pełen brutalności świat. Świat bez kompromisów i zbędnego "gdybania", świat, w którym każdy może stać się winny. Wystarczy jedynie, że nie ma się szczęścia do prowadzących śledztwo.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Bajka o królowej Róży

Całkiem niedaleko, bo tuż za brzozwym lasem, stał biały domek pokryty starą cementową dachówką, którą tu i ówdzie pokrywał mech. Pomalowane na zielono okiennice lśniły w słońcu, a wielkie, otwarte na oścież drzwi zachęcały do odwiedzin. W domku mieszkał ogrodnik Szkuta, którego największą miłością było hodowanie kwiatów. Jak nikt inny znał wszystkie rośliny znajdujące się w ogrodzie, dbał o nie, pielęgnował i pomagał rosnąć. Jego największą tajemnicą było to, że potrafił porozumiewać się ze swoimi kwiatami. To właśnie one mówiły mu gdzie najlepiej je posadzić, w którym miejscu ziemia jest odpowiednio żyzna, a w którym miejscu wyleguje się rudy kocur Stefek i lepiej byłoby to miejsce omijać. Szkuta kochał swój ogród, ale brakowało mu rośliny, z której byłby dumny i mógłby chwalić się nią wśród znajomych. Pragnął takiej rośliny, która królowałaby w jego ogrodzie, dlatego w pierwszy piątek czerwca wybrał się na wielki targ rolniczy z zamiarem zakupienia sadzonek. Jego ...
3 komentarze
Czytaj więcej

Bajka o wrocławskich krasnalach

Baju, baju, bajka... Wszystkie dzieci wiedzą o tym, że krasnoludki to małe dzieln e skrzat y , które pracują w nocy i pomagają ludziom. Ale czy wiecie, że jest miasto, w którym krasnale żyją i mają się dobrze? Nie? No to spieszę z pomocą. Otóż krasnale mieszkają we Wrocławiu, pięknym mieście położonym na Dolnym Śląsku. Mieszka tam pewien mały chłopiec, który przeżył niezwykłą przygodę. Mam 10 lat i na imię mi Cyryl. Mieszkam z mamą w dzielnicy Psie Pole we Wrocławiu, w starych koszarach wojskowych. Mój tato był porucznikiem w wojsku, ale zginął na misji i zostaliśmy z mamą we dwoje. Mam rude włosy i piegowaty nos. Nie przeszkadza mi to jednak, bo mama mówi, że dzięki temu jestem wyjątkowy. Chodzę do szkoły na naszym osiedlu i mam wielu przyjaciół. W naszym bloku mieszkają ludzie, którym często pomagam. Czasem pomagam sąsiadce z dołu, wyprowadzam psa pana Kazimierza lub przytrzymuję ciężkie drzwi od klatki, żeby Pani Krysia mogła swobodnie wejść wraz ze swoimi rozkrzycza...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Aleksandra Pakuła – Lekcja hiszpańskiego

 Mój cykl na romanse trwa w najlepsze. Od kilku dni trafiam na te, które aż chciało się czytać, bo napisane były ładnie i nie raniły oczu. Dziś o jednym z nich. Nie to, że będę słodziła i opowiadała, że och i, że ach, ale wielu minusów w niej nie było. Była za to bardzo fajna historia i całkiem sprytnie poplątana fabuła. Historia Adrianny to książkowy przykład kobiety krzywdzonej przez męża, wielokrotnie bitej, poniżanej i wykańczanej psychicznie. Odejście od męża-kata to najlepsza decyzja w jej życiu, ale niestety nie kończy się happy endem. Jej mąż, wzięty prawnik, człowiek z wieloma znajomościami w branży, nie daje kobiecie odejść od niego bezboleśnie. Sąd zasądza na jego rzecz alimenty, które kobieta musi spłacać w comiesięcznych transzach, przez co traci niemal wszystko na co pracowała, łącznie z ukochanym salonem piękności. Pomocy udziela jej wujek, który w Hiszpanii prowadzi dobrze prosperującą restaurację. Dziewczyna pozostawia w Polsce swoją córkę i wyjeżdża na kilka miesi...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej