Żunia

W czasach, w których tempo życia zdaje się nieustannie przyspieszać, a troski dnia codziennego często przysłaniają człowiekowi to, co naprawdę ważne, warto zatrzymać się na chwilę. Ja tak zrobiłam i zajrzałam do książki Jamesa Norbury'ego, tym razem głębszej niż ostatnie jego publikacje, bardziej refleksyjnej i jak zawsze, pięknie zilustrowanej. Mamy więc tu znów delikatną narrację z charakterystycznymi ilustracjami, które w prostych kreskach potrafią zawrzeć ogrom emocji, a jego bohaterowie, Wielka Panda i Mały Smok, ruszają w kolejną podróż przez ciemne lasy, strome góry i zapomniane ruiny. Choć otaczający ich świat bywa ponury i onieśmielający, to właśnie w tych najtrudniejszych miejscach bohaterowie zaczynają odkrywać ulotne chwile piękna. Zauważają promień światła przebijający się przez korony drzew, ciepłe słowo w chłodny poranek, czy spokój, który pojawia się po burzy. Norbury nie ukrywa, że to metafora codzienności. W natłoku obowiązków, zmartwień i lęków łatwo przeoczyć to...

W literaturze XXI wieku niewiele jest powieści, które łączą ze sobą tak sugestywną metaforykę, duchową głębię i czystą przygodę, jak „Życie Pi”. To książka, która od momentu premiery nie przestaje fascynować, zarówno czytelników, jak i krytyków. Jej siła tkwi w umiejętności opowiadania o rzeczach fundamentalnych za pomocą niezwykłej, niemal baśniowej historii. Bohater tej opowieści to szesnastoletni Piscine Molitor Patel, dla przyjaciół po prostu Pi. Jest młodym Hindusem o wyjątkowej duchowej wrażliwości. Wychowany w religijnym i kulturowym tyglu Pondicherry, Pi jednocześnie wyznaje hinduizm, chrześcijaństwo i islam, wierząc, że w każdej z tych tradycji kryje się cząstka prawdy o świecie. Kiedy jego rodzina postanawia wyemigrować do Kanady, chłopak wyrusza w podróż, która na zawsze zmieni jego życie. Zmienia je jednak nie Kanada, lecz katastrofa na Pacyfiku. Po zatonięciu japońskiego frachtowca Pi trafia do szalupy ratunkowej, gdzie towarzyszą mu ocalałe z okrętu zwierzęta: ranna zebra...