Żunia

W czasie deszczu dzieci się nudzą - tak przynajmniej mówi stare powiedzenie. W Bieszczadach jednak, o nudę trudno, nawet jeśli pogoda nie sprzyja i albo pada, albo jest zimno. Zapraszam na krótką podróż po bieszczadzkich terenach. Pierwsza część znajduje się tu:  Bieszczady Żeby przejść najpiękniejsze bieszczadzkie połoniny, zwiedzić wszystkie muzea i cerkwie, trzeba by było kilkudziesięciu dni i mnóstwa czasu. W kilka dni, można co najwyżej, mówiąc kolokwialnie "liznąć" tych pięknych widoków, ale z wielkim przeświadczeniem, że z pewnością wrócimy tam za rok. Pogoda w tym roku nie współpracowała. Szalała na termometrach, raz waląc trzydziestostopniowym upałem, a raz rozpieszczając przyjemnych chłodem i ulewnym deszczem. Mimo tak kapryśnych warunków pogodowych, warto zobaczyć kilka miejsc. Naturalnie zacząć należy od Zapory Solińskiej, która od lat sześćdziesiątych cieszy oczy wszystkich turystów. Mało jednak osób wie o tym, że jest jeszcze jedna zapora, któ...

Eksperymenty z książkami to moja specjalność, a jak już na rynku ma się pojawić długo wyczekiwana powieść zapowiadana jako inna niż wszystkie, to już szczególnie pobudza moją duszę mola książkowego i czytam tak  długo, aż skończę. A "Wczoraj" Felicii Yap zaliczam do tych, które wzbudzają w czytelniku szerokie spektrum odczuć. Od zaciekawienia, po niezrozumienie i w końcu od radości po złość. I wśród wielu przeróżnych propozycji z tego gatunku można znaleźć wiele intrygujących powieści, to ta jest bardzo dziwna, ale napisana tak, że nie sposób o niej zapomnieć. Z pewnością wielu z Was oglądało film "40 pierwszych randek" o dziewczynie, która po wypadku miała problemy z pamięcią i pamiętała wszystko do dnia tego pechowego zdarzenia? W tej powieści mamy niemalże identyczny problem. Otóż, świat tu wykreowany jest podobny. Ludzie dzielą się na dwie grupy czy też rasy - monosów i duosów. Monosi to osoby, których wspomnienia sięgają zaledwie dzień wstecz, nato...

Dawno nie czytałam tak zabawnej obyczajówki. Pięknie napisana, zabawna historia wielu bohaterów (choć opisy wskazują na dwoje), doskonałe dialogi i... mnóstwo kwiatów. Tak, kwiaty w tej powieści wiodą prym. Dziwnie znajomy zapach ziemi niemalże wydobywa się z kart powieści, tęskno robi się za ubłoconymi kolanami, pielęgnacją cebulek, przycinaniem krzewów. Do tego opisy kęp  hortensji, zagonów irysów i róż (za którymi nomen omen nie przepadam) M-me Isaac Pereire, lilii i piwonii. Oprócz kwiatów, są też ludzie. Piękni, kolorowi, popełniający błędy, tacy zwyczajni - niezwyczajni - pełni swoich maleńkich wad i dziwactw. Do tego całego wesołego rozgardiaszu dołączają psy, świnia polska zwisłoucha w różowej, wysadzanej cyrkoniami Svarowskiego obroży, a także kura, która po bliskim spotkaniu z wielgachnym kołem motocykla miejscowego proboszcza, postanowiła zostać kogutem i piać o brzasku. To zupełnie inna opowieść niż wszystkie. Ciepła i smaczna jak drożdżowiec babci, cie...

Kiedy już po całym dniu pracy można spokojnie zasiąść do lektury, najlepiej wybrać pozycję ciekawą i taką, która ma wartką akcję, niebanalny pomysł i tłuściutki sarkazm ukryty w treści. Jeśli więc szukacie książki na lato, to "Ona przyszła Ostatnia" Teresy Moniki Rudzkiej będzie dobrym wyborem.  Bohaterów powieści jest wielu i początkowo można mieć wrażenie, że ich losy są tak poplątane i dziwaczne, że w ogóle nic do siebie nie pasuje, ale potem wszystko pięknie się klaruje. Wyobraźcie sobie, że lądujecie w miłym pensjonacie w Nałęczowie, gdzie właśnie rozpoczyna się panel literacki. Do "Przepióreczki" przybywają pisarscy celebryci, gwiazdy literatury nijakiej, zadzierające nosa pisarki powieści "lepszych" i "o czymś", a także osoby, które jeszcze niczego nie wydały, ale mają nadzieję na rozpoczęcie pisarskiej przygody. Poznajemy tam Józefa Mulawę, czyli właściciela wydawnictwa Piękne Słowa - około pięćdziesięcioletniego mężczyznę, s...

Popołudniowe wizyty u sąsiadki kończą się opowieściami, które powodują krzepnięcie krwi w żyłach i gęsią skórę nawet pod paznokciami, a to wszystko sowicie skropione solidną porcją wina oraz buzującymi pod kopułą mackami wyobraźni, które nie chcą za bardzo słuchać racjonalnych rad i podsuwają oczom obrazy godne "Egzorcysty" czy innego "Lśnienia". Zaczęło się niewinnie, od popołudniowej herbaty i kilku herbatników. Nigdy nie spodziewałabym się, że przez tę wizytę w nocy będę cierpieć katusze, spać przy włączonym świetle i wzywać wszystkich aniołów na pomoc oraz wysyłać duchy do stu diabłów... Dziesięć lat temu znalazłam swoje miejsce na ziemi. Mały dom do remontu ze skrzypiącą podłogą, odpadającą tu i ówdzie sosnową boazerią potraktowaną grubą warstwą lakieru, kilkoma myszami i kotem, który zaanektował strych, w nosie mając wspomniane gryzonie. Sądziłam, że oprócz nas oraz psa, dom całkowicie wolny jest od wszelkiej bytności stworzeń trzecich i żyj...

Są książki, które po przeczytaniu znikają z pamięci czytelnika szybciej niż zapłacony rachunek za gaz, ale są też takie, które ryją w mózgownicy niczym kret w ziemi i nie chcą odpuścić. Tak właśnie stało się z powieścią Wiktora Mroka pt. "Mała baletnica", ale po kolei. Kilka lat temu obejrzałam film "Spotlight" w reżyserii Toma McCarthy'ego, który wstrząsnął mną tak mocno, że dochodziłam do siebie dwa dni. Doskonały dramat kryminalny o historii śledztwa amerykańskich dziennikarzy. Grupa "Spotlight" szła tropem ludzi tuszujących przypadki molestowania seksualnego przez księży. I jak wiadomo, ludzie ci dotarli do wielu osób w przeszłości molestowanych, ale ukrywających problem przez wiele lat.  W powieści Wiktora Mroka mamy do czynienia ze śledztwem prowadzonym przez rosyjską policję. Ekipa śledczych, pod dowództwem Alony Nikisziny tropi zwyrodnialców handlujących dziecięcą pornografią. Wszystko zaczyna się od odnalezienia ciała kobiety - An...

Kiedy zaczytywałam się w kryminałach - trudno było mnie czymś zaskoczyć. Udawało się to jedynie Agacie Christie i Joannie Chmielewskiej, ale to mistrzynie swojego fachu więc nie ma się co dziwić. Znałam większość trików, które powielane były w kolejnych pochłanianych przeze mnie powieściach, więc na długo dałam sobie spokój z tego rodzaju literaturą. Bez reszty zagłębiłam się w obyczajówkach i fantasy i jakoś nie żałowałam. Do czasu, kiedy to w moje ręce wpadła powieść Karen Cleveland pt. "Muszę to wiedzieć". Nagle okazało się, że tęskniłam za adrenaliną, niewiedzą i kompletnym chaosem, który z kartki na kartkę coraz bardziej mącił mi w głowie. Do czasu, niestety. Do czasu. W sieci przeczytałam, że to powieść szpiegowska, która zmusza do myślenia, powieść pozostawiająca po sobie ślad na długo po zakończeniu lektury, a, że jestem ciekawska - wolałam przekonać się o tym sama. Już od samego początku zderzyłam się z prawdą, że oto przede mną nie leży zbyt skompli...