Przejdź do głównej zawartości

Madeline Miller – Pieśń o Achillesie

 Wszyscy, w mniejszym lub większym stopniu mieliśmy do czynienia z mitologią grecką lub rzymską. Dla jednych była solą w oku lub kamieniem w bucie, dla innych wspaniałą dawką przygód i cudowną literacką ucztą. Ja należę do tej drugiej grupy osób i wielbię mitologię od czasów szkoły podstawowej.



Okazuje się, że wychwalani ponad wszystko, wszechpotężni bogowie, wcale nie byli tak krystaliczni i wspaniali, na jakich ich kreowano. Rozpasani, gnuśni, chełpliwi, pełni pychy i odbierania wyimaginowanych należności siłą i gwałtem, byli bohaterami na wskroś złymi i ociekającymi trudną do powstrzymania chucią. Z ich "związków" rodziły się dzieci, które zwykle były wspaniałe, niezwyciężone i w niczym nie przypominały swoich rodziców. A ta książka poświęcona jest Achillesowi i Patroklusowi.

To była nieprawdopodobnie piękna historia miłości dwóch mężczyzn, okupiona potężną dawką cierpienia. 

Fabuła utkana jest niezwykle pieczołowicie i skrupulatnie, wszystkie mityczne informacje, podania i legendy, mieszają się doskonale z zamysłem autorki. Wyczuwa się ogromną wiedzę jaką posiada Miller i nagina ją odpowiednio do swojej woli.

Literacko to absolutna perełka. Mamy tu niebywale piękne zdania, wspaniałe, rozbudowane sceny obyczajowe i batalistyczne  historia płynie jak najczystsza rzeka. Jest przejrzysta, jasna i wśród wielu różnych książkowych propozycji jest odświeżająca i ożywcza.

Jest to wyjątkowa powieść o trudnym życiu, ukrytych głęboko ranach, które tkwią w sercu niczym zadra, o rodzinnych niesnaskach, samotności i niezrozumieniu, ale przede wszystkim, to historia miłości. Pięknej, głębokiej i wielowymiarowej.

Zachwyciłam się tą książką. Jej formą, pomysłem i stylem. Będę ją polecać wszystkim z czystym sercem. Cudowna!

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Bajka o królowej Róży

Całkiem niedaleko, bo tuż za brzozwym lasem, stał biały domek pokryty starą cementową dachówką, którą tu i ówdzie pokrywał mech. Pomalowane na zielono okiennice lśniły w słońcu, a wielkie, otwarte na oścież drzwi zachęcały do odwiedzin. W domku mieszkał ogrodnik Szkuta, którego największą miłością było hodowanie kwiatów. Jak nikt inny znał wszystkie rośliny znajdujące się w ogrodzie, dbał o nie, pielęgnował i pomagał rosnąć. Jego największą tajemnicą było to, że potrafił porozumiewać się ze swoimi kwiatami. To właśnie one mówiły mu gdzie najlepiej je posadzić, w którym miejscu ziemia jest odpowiednio żyzna, a w którym miejscu wyleguje się rudy kocur Stefek i lepiej byłoby to miejsce omijać. Szkuta kochał swój ogród, ale brakowało mu rośliny, z której byłby dumny i mógłby chwalić się nią wśród znajomych. Pragnął takiej rośliny, która królowałaby w jego ogrodzie, dlatego w pierwszy piątek czerwca wybrał się na wielki targ rolniczy z zamiarem zakupienia sadzonek. Jego

Bajka o wrocławskich krasnalach

Baju, baju, bajka... Wszystkie dzieci wiedzą o tym, że krasnoludki to małe dzieln e skrzat y , które pracują w nocy i pomagają ludziom. Ale czy wiecie, że jest miasto, w którym krasnale żyją i mają się dobrze? Nie? No to spieszę z pomocą. Otóż krasnale mieszkają we Wrocławiu, pięknym mieście położonym na Dolnym Śląsku. Mieszka tam pewien mały chłopiec, który przeżył niezwykłą przygodę. Mam 10 lat i na imię mi Cyryl. Mieszkam z mamą w dzielnicy Psie Pole we Wrocławiu, w starych koszarach wojskowych. Mój tato był porucznikiem w wojsku, ale zginął na misji i zostaliśmy z mamą we dwoje. Mam rude włosy i piegowaty nos. Nie przeszkadza mi to jednak, bo mama mówi, że dzięki temu jestem wyjątkowy. Chodzę do szkoły na naszym osiedlu i mam wielu przyjaciół. W naszym bloku mieszkają ludzie, którym często pomagam. Czasem pomagam sąsiadce z dołu, wyprowadzam psa pana Kazimierza lub przytrzymuję ciężkie drzwi od klatki, żeby Pani Krysia mogła swobodnie wejść wraz ze swoimi rozkrzycza

O sercu, żółci i kiju w dupie

Od niemal dziesięciu lat moja najukochańsza babcia żyje ze stymulatorem serca, który pilnuje prawidłowego rytmu serca i nie pozwala mu na leniuchowanie. Dzięki temu urządzeniu najbardziej pomysłowa kobieta na świecie, czort wcielony i anioł w jednym, żyje i ma się dobrze. I niech tak będzie! Kontrole takich stymulatorów odbywają się raz do roku i od siedmiu lat mam przyjemność jeździć z babcią do poznańskiej kliniki po to by sprawdzić czy wszystko w porządku. Od wielu lat nic się tam nie zmieniło. Kolejki oczekujących na badanie, zaduch, smutek i strach przed tym co powie lekarz, bo jak mówi babcia, jak pompa w organizmie siądzie to już dupa blada. Żeby uniknąć zmęczenia , koszmarnych kolejek i wszechogarniającej rozpaczy, zdecydowałyśmy się na kontrole prywatne. Ludzi jest zdecydowanie mniej, ale zawsze znajdzie się ktoś z kim można pogawędzić, a babcia to uwielbia. Bardzo często, ku mojej uciesze chwali i podtrzymuje na duchu starszych od siebie pacjentów mówiąc, że świetn