Przejdź do głównej zawartości

Kate Hewitt – Dziewczyna z Berlina

 Jak miło jest się czasem pomylić i skonstatować, że książka, która na pierwszy rzut oka wydawała się być zwykłą obyczajówką, osadzoną gdzieś w okresie wojennym, okazała się wspaniałą powieścią historyczną, i wnikliwą analizą czasu, zachowań i problemów moralnych, z którymi borykali się wówczas Niemcy.



To powieść opisująca losy wpływowej niemieckiej rodziny, która jest blisko związana z Hermanem Göringiem. Ojciec wspiera poczynania Hitlera i wzbogaca się na krzywdzie innych. Rodzina nie jest jednak na tyle aryjska, jak się na pierwszy rzut oka wydaje. Żona Ottona Scholza, gardzi nazistami i praktykami przez nich uskutecznianymi, kilkuletni Friedy jest zapalonym wyznawcą Fuhrera, ale po incydencie, który miał go wyeliminować zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni. I w końcu Liesel Scholz, nastoletnia, krnąbrna i pełna wyidealizowanych wizji świata dziewczyna, która od początku wojny wie, co jest dobre, a co złe, ale dążenie do tego wcale nie jest usłane różami.

Okazało się, że Kate Hewitt stworzyła historię niebanalną i nieoczywistą. Skupiła się tu przede wszystkim na życiu w cieniu partii i obowiązków nałożonych na jej członków. Wyjaśniła skomplikowane i trudne do zrozumienia zasady działania tej piekielnej machiny, w której lojalność wymuszano często siłą lub szantażem. Wskazała jednoznacznie miejsce jednostek partyjnych w tym wielkim, potwornym wojennym świecie i wyjaśniła proces "tworzenia" nowej rasy, podporządkowanej niskiemu, opętanemu władzą i manią większości człowiekowi.

To spojrzenie na niemiecką machinę wojenną od wewnątrz. Ukazanie wszystkich systemów, działających początkowo jak dobrze naoliwione tryby, na hierarchię budowaną krok po kroku i wprowadzanie zmian i kajdan, z którymi Niemcy musieli się pogodzić, ponieważ w innym przypadku czekała ich tylko śmierć. 

To bardzo dobra powieść, ładnie napisana, ale nie ukwiecona zbyt mocno, opisująca dobitnie i dokładnie to, na co czytelnik winien najbardziej zwrócić uwagę. Historia wymyślona przez autorkę została pieczołowicie i drobiazgowo przygotowana, informacje historyczne kilkukrotnie sprawdzone i zweryfikowane, dzięki czemu wszystko się ze sobą zgadza, a przez opowieść płynie się lekko i z przyjemnością.

Trzeba przyznać, że pojawia się tutaj też element romantyczny. Ale jest on elegancko i z rozmysłem wklejony w historię, dzięki czemu staje się jej dopełnieniem i niezwykle istotną częścią.

Polecam tę wzruszającą, poruszającą wszystkie zmysły powieść. Jestem przekonana, że ten czas spędzony na lekturze będzie wartościowy, a ta historia pozostanie z Wami na długo. 


Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Bajka o królowej Róży

Całkiem niedaleko, bo tuż za brzozwym lasem, stał biały domek pokryty starą cementową dachówką, którą tu i ówdzie pokrywał mech. Pomalowane na zielono okiennice lśniły w słońcu, a wielkie, otwarte na oścież drzwi zachęcały do odwiedzin. W domku mieszkał ogrodnik Szkuta, którego największą miłością było hodowanie kwiatów. Jak nikt inny znał wszystkie rośliny znajdujące się w ogrodzie, dbał o nie, pielęgnował i pomagał rosnąć. Jego największą tajemnicą było to, że potrafił porozumiewać się ze swoimi kwiatami. To właśnie one mówiły mu gdzie najlepiej je posadzić, w którym miejscu ziemia jest odpowiednio żyzna, a w którym miejscu wyleguje się rudy kocur Stefek i lepiej byłoby to miejsce omijać. Szkuta kochał swój ogród, ale brakowało mu rośliny, z której byłby dumny i mógłby chwalić się nią wśród znajomych. Pragnął takiej rośliny, która królowałaby w jego ogrodzie, dlatego w pierwszy piątek czerwca wybrał się na wielki targ rolniczy z zamiarem zakupienia sadzonek. Jego ...

Bajka o wrocławskich krasnalach

Baju, baju, bajka... Wszystkie dzieci wiedzą o tym, że krasnoludki to małe dzieln e skrzat y , które pracują w nocy i pomagają ludziom. Ale czy wiecie, że jest miasto, w którym krasnale żyją i mają się dobrze? Nie? No to spieszę z pomocą. Otóż krasnale mieszkają we Wrocławiu, pięknym mieście położonym na Dolnym Śląsku. Mieszka tam pewien mały chłopiec, który przeżył niezwykłą przygodę. Mam 10 lat i na imię mi Cyryl. Mieszkam z mamą w dzielnicy Psie Pole we Wrocławiu, w starych koszarach wojskowych. Mój tato był porucznikiem w wojsku, ale zginął na misji i zostaliśmy z mamą we dwoje. Mam rude włosy i piegowaty nos. Nie przeszkadza mi to jednak, bo mama mówi, że dzięki temu jestem wyjątkowy. Chodzę do szkoły na naszym osiedlu i mam wielu przyjaciół. W naszym bloku mieszkają ludzie, którym często pomagam. Czasem pomagam sąsiadce z dołu, wyprowadzam psa pana Kazimierza lub przytrzymuję ciężkie drzwi od klatki, żeby Pani Krysia mogła swobodnie wejść wraz ze swoimi rozkrzycza...

Aleksandra Pakuła – Lekcja hiszpańskiego

 Mój cykl na romanse trwa w najlepsze. Od kilku dni trafiam na te, które aż chciało się czytać, bo napisane były ładnie i nie raniły oczu. Dziś o jednym z nich. Nie to, że będę słodziła i opowiadała, że och i, że ach, ale wielu minusów w niej nie było. Była za to bardzo fajna historia i całkiem sprytnie poplątana fabuła. Historia Adrianny to książkowy przykład kobiety krzywdzonej przez męża, wielokrotnie bitej, poniżanej i wykańczanej psychicznie. Odejście od męża-kata to najlepsza decyzja w jej życiu, ale niestety nie kończy się happy endem. Jej mąż, wzięty prawnik, człowiek z wieloma znajomościami w branży, nie daje kobiecie odejść od niego bezboleśnie. Sąd zasądza na jego rzecz alimenty, które kobieta musi spłacać w comiesięcznych transzach, przez co traci niemal wszystko na co pracowała, łącznie z ukochanym salonem piękności. Pomocy udziela jej wujek, który w Hiszpanii prowadzi dobrze prosperującą restaurację. Dziewczyna pozostawia w Polsce swoją córkę i wyjeżdża na kilka miesi...