O tym jak ważne dla dorastającej młodzieży są książki, wiedzą wszyscy. To właśnie dzięki nim młodzi ludzie mogą poczuć się zrozumieni, otuleni i zmotywowani do walki. Wprawdzie nie wszyscy czytają, ale ci, którzy mają w sercu literaturę, odkrywają w niej całe ukryte dobro i czerpią radość i wsparcie zeń płynące.
Te niezwykle trudne tematy i przeżycia głównych bohaterów nie zostały przestawione jako patetyczny lub naukowy przykład, a wpleciono je w fabułę tak, by przyswajanie informacji o tak ważnych problemach i zwrócenie na nie uwagi, było jak najbardziej przejrzyste i samoistne.
Mizuki Tsujimara to geniuszka.
Autorka, która w tak zawiły, a jednocześnie piękny sposób łączy ze sobą wątki fantastyczne, to dla mnie mistrzyni. Czasem odnosiłam wrażenie, że pewne elementy są zbudowane pieczołowiciej niźli w Grze o tron. A Tsujimara nie jest banalna. Miesza w fabule jak w wielkim kotle, osacza czytelnika swoimi pomysłami, a bohaterów odziera z warstw jak cebulę.
Ta książka jest wymagająca. Trzeba się przy niej skupić, by móc czerpać radość nie tylko z niebywałych zdolności literackich autorki, ale też historii, którą wymyśliła. Wielowątkowość i ciągle pojawiające się nowe fakty, cudownie komplikują fabułę. Wyraziste i nieidealne postaci zdobią tę historię niczym gigantyczna brosza.
Uczniowie muszą czuć się w szkole bezpieczni. Muszą mieć świadomość, że w każdej sytuacji ktoś im pomoże. Że to będzie reakcja natychmiastowa i bezkompromisowa. Że mogą liczyć na wsparcie i nie bagatelizowanie problemów. Niestety, nie zawsze tak jest. W części placówek nie można liczyć na pomoc, mimo obecności pedagogów i teoretycznego wsparcia nauczycieli. Ważne więc jest, by młodzież sięgnęła po pomoc tam, gdzie z pewnością nikt jej nie odmówi. Mogą to być przyjaciele, rodzice, dziadkowie, a w ostateczności telefon zaufania – 116 111.
Zajrzyjcie do tej powieści, przeczytajcie i polecajcie młodzieży!
Komentarze
Prześlij komentarz