Wydawać by się mogło, że stereotypowa polska rodzina odchodzi już do lamusa. Że świat jest pełen perspektyw, my kobiety, rozpychamy się łokciami i wreszcie sięgamy po to, co nasze. Pracujemy, robimy kariery, robimy to co kochamy. Łatwo zapominamy, że kilkadziesiąt lat temu nasze babki i matki nie mogły sobie pozwolić na tego rodzaju niezależność. Nie wszystkie miały szansę spełniać się zawodowo, lądując tuż po ślubie w czterech ścianach domu, wychowując kolejne dzieci i przygotowując codziennie obiady dla spracowanego męża. O tym właśnie jest ta bolesna powieść.
Kilkanaście lat temu, dziewczynkom wpajano różne dziwne wartości. Mówiono, że dziewczynkę należy wychować na posłuszną mężowi, na kobietę z dobrym zawodem (najlepiej fryzjerkę albo krawcową), ale nie szkodzi jeśli wykształcenia nie ma, bo on, ten mąż właśnie zadba o to żeby jej niczego nie brakowało. Od rodzenia dzieci do kucharzenia po nocy. Od dnia ślubu, kiedy wraz z obrączką stanie się kolejną Maciejową czy Zygmuntową, niepotrzebny jej będzie intelekt, bo i po co? Mąż zadba o robotę od rana do nocy.
Wiele można napisać o tej książce. I to, że to naprawdę dobra, dość intrygująca historia, i to, że dialogi są mądre i dobrze ilustrują sceny. Można też dodać, że postaci w tej powieści rozwijają się, ewoluują, są lepszymi towarzyszami czytelniczej podróży, ale to, o czym naprawdę chcę powiedzieć, to to, że autorka nie przebiera w słowach opowiadając o przemocy.
O przemocy fizycznej, psychicznej czy ekonomicznej, mówi się niewiele, a jeśli już to mało do kogo to dociera. Weronika Tomala wykorzystała więc swoją powieść do tego, by dotrzeć do skrzywdzonych kobiet i wskazać im drogę. Ona nie jest łatwa, polega na ciągłej walce, ale na mecie tego potwornie trudnego wyścigu czeka nagroda. Wolność, spokój psychiczny i miłość, pod warunkiem, że takie będzie ich marzenie.
To nie była łatwa lektura. To książka, która zmusza do myślenia, do pomocy innym kobietom. Wszak niejedna z nas pod skorupą cudownego życia ukrywa jakąś tajemnicę, trzeba ją tylko odkryć, a potem zacząć żyć. Tak po prostu!
Komentarze
Prześlij komentarz