Przejdź do głównej zawartości

Elizabeth Lim – Sześć szkarłatnych żurawi

 Elizabeth Lim ma niesamowity talent do opowiadania historii. Zaciekawia swoich czytelników swego rodzaju baśniowością, a potem ubarwia je dodatkowo dalekowschodnimi smaczkami, co powoduje, że nabierają lekkości, ale i tajemniczości. 




Po doskonałym "Tkając świt", autorka zajęła legendą, która jest powtarzana z ust do ust niemalże na wszystkich kontynentach. Opowiedziała bowiem starą jak świat historię o braciach zaklętych w ptaki i siostrze, która musi utkać całun z raniącej dłonie rośliny, nie wypowiadając do tego czasu ani słowa. Nie jest to jednak prosta historyjka, a złożona, fantastyczna imaginacja, którą Lim ubarwiła w sposób nadzwyczajny.

Jestem zachwycona tym, w jaki sposób autorka stworzyła swoje postaci, przed jakimi próbami je postawiła i jak pokierowała ich losami, by mogły się rozwijać, uczyć na błędach, jednocześnie zachowując jasność umysłu. Przepięknie tkała ich losy na wielkiej kanwie przygód i przyozdabiała je w wyjątkowy dla siebie sposób.

Mimo tego, że historia jest znana, to jednak napisano ją świeżo i z właściwą dla autorki oryginalnością. Ta książka nie ma słabych punktów. Zachwyca nie tylko stylem i lekkością formułowania baśniowych zdań, ale też pomysłowością w tworzeniu dialogów i opisów miejsc w swoim dalekowschodnim uniwersum.

Fabuły nie przeładowano magią i tajemniczymi zaklęciami, a jedynie zaakcentowano ich obecność. Do tego dołożono garść legend, wierzeń i rozterek targających bohaterami i wyszła z tego opowieść niemal idealna.

Przed Wami zupełnie nowe uniwersum osadzone na Dalekim Wschodzie, pełne niespodzianek, potężnych zwrotów akcji i przygód. Jestem przekonana, że nie odłożycie tej książki dopóty, dopóki nie skończycie czytać. Ostrzegam jednak, to dopiero pierwszy tom. Na drugi trzeba trochę poczekać!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Bajka o królowej Róży

Całkiem niedaleko, bo tuż za brzozwym lasem, stał biały domek pokryty starą cementową dachówką, którą tu i ówdzie pokrywał mech. Pomalowane na zielono okiennice lśniły w słońcu, a wielkie, otwarte na oścież drzwi zachęcały do odwiedzin. W domku mieszkał ogrodnik Szkuta, którego największą miłością było hodowanie kwiatów. Jak nikt inny znał wszystkie rośliny znajdujące się w ogrodzie, dbał o nie, pielęgnował i pomagał rosnąć. Jego największą tajemnicą było to, że potrafił porozumiewać się ze swoimi kwiatami. To właśnie one mówiły mu gdzie najlepiej je posadzić, w którym miejscu ziemia jest odpowiednio żyzna, a w którym miejscu wyleguje się rudy kocur Stefek i lepiej byłoby to miejsce omijać. Szkuta kochał swój ogród, ale brakowało mu rośliny, z której byłby dumny i mógłby chwalić się nią wśród znajomych. Pragnął takiej rośliny, która królowałaby w jego ogrodzie, dlatego w pierwszy piątek czerwca wybrał się na wielki targ rolniczy z zamiarem zakupienia sadzonek. Jego
3 komentarze
Czytaj więcej

Bajka o wrocławskich krasnalach

Baju, baju, bajka... Wszystkie dzieci wiedzą o tym, że krasnoludki to małe dzieln e skrzat y , które pracują w nocy i pomagają ludziom. Ale czy wiecie, że jest miasto, w którym krasnale żyją i mają się dobrze? Nie? No to spieszę z pomocą. Otóż krasnale mieszkają we Wrocławiu, pięknym mieście położonym na Dolnym Śląsku. Mieszka tam pewien mały chłopiec, który przeżył niezwykłą przygodę. Mam 10 lat i na imię mi Cyryl. Mieszkam z mamą w dzielnicy Psie Pole we Wrocławiu, w starych koszarach wojskowych. Mój tato był porucznikiem w wojsku, ale zginął na misji i zostaliśmy z mamą we dwoje. Mam rude włosy i piegowaty nos. Nie przeszkadza mi to jednak, bo mama mówi, że dzięki temu jestem wyjątkowy. Chodzę do szkoły na naszym osiedlu i mam wielu przyjaciół. W naszym bloku mieszkają ludzie, którym często pomagam. Czasem pomagam sąsiadce z dołu, wyprowadzam psa pana Kazimierza lub przytrzymuję ciężkie drzwi od klatki, żeby Pani Krysia mogła swobodnie wejść wraz ze swoimi rozkrzycza
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

O sercu, żółci i kiju w dupie

Od niemal dziesięciu lat moja najukochańsza babcia żyje ze stymulatorem serca, który pilnuje prawidłowego rytmu serca i nie pozwala mu na leniuchowanie. Dzięki temu urządzeniu najbardziej pomysłowa kobieta na świecie, czort wcielony i anioł w jednym, żyje i ma się dobrze. I niech tak będzie! Kontrole takich stymulatorów odbywają się raz do roku i od siedmiu lat mam przyjemność jeździć z babcią do poznańskiej kliniki po to by sprawdzić czy wszystko w porządku. Od wielu lat nic się tam nie zmieniło. Kolejki oczekujących na badanie, zaduch, smutek i strach przed tym co powie lekarz, bo jak mówi babcia, jak pompa w organizmie siądzie to już dupa blada. Żeby uniknąć zmęczenia , koszmarnych kolejek i wszechogarniającej rozpaczy, zdecydowałyśmy się na kontrole prywatne. Ludzi jest zdecydowanie mniej, ale zawsze znajdzie się ktoś z kim można pogawędzić, a babcia to uwielbia. Bardzo często, ku mojej uciesze chwali i podtrzymuje na duchu starszych od siebie pacjentów mówiąc, że świetn
Prześlij komentarz
Czytaj więcej