Piotr Jedliński – Wiedźmy Dechowic i Liga Niezwykłych Dżentelmagów

 A cóż nowego zaprezentował Piotr Jedliński? Mężczyzna pretendujący do zajęcia pierwszego miejsca w konkursie na fantastyczną satyrę? Otóż, przedstawił drugi tom przygód szalonych wiedźm, ale wmontował w to całe krnąbrne towarzystwo i pierwiastek męski. Co za tym idzie, pokomplikował fabułę po mistrzowsku i wydał na świat literackie dziecię, w absolutnie oryginalnym ubraniu i charakterze.

Autor jak zwykle uderzył w dość zabawne tony, umalował przaśne, wiejskie życie w sposób niezwykle barwny i jął był się bawić tym niezwykłym  światem w sposób inteligentny, zabawny i sarkastyczny. No bo jak to możliwe, żeby jedna z głównych bohaterek zjawiła się nagle na... własnej stypie? Od tego momentu właśnie rozpędzony pociąg załadowany po brzegi kuriozalnymi, acz zabawnymi scenami, pędzi na przekór wszystkim.

Jak i w poprzedniej części, autor zastosował tu wielowątkowość, która nie wszystkim może się podobać. Trzeba się bowiem skupić nad tekstem i myśleć. Mnie to nie przeszkadzało, ba, było dość odświeżające i pomogło oddzielić jedną akcję od drugiej.

Rzecz jasna, pojawiają się też elementy magiczne i niedopowiedziane, szerokie spektrum tajemniczych postaci wziętych rodem z innych kultur oraz miejsc. A postaci, na które w książkach zwracam największą uwagę były nakreślone bardzo ładnie. To wspaniały wachlarz przeróżnych charakterów, osobliwości i nietuzinkowości. To właśnie bohaterowie są filarami tej powieści. Trzymają historię w pewnych ramach, dają poczucie wolności i oddechu, cieszą zabawnymi historiami.

Czytając tę pozycję miałam czasem wrażenie jakbym była w Ministerstwie Dziwnych Kroków Monty Pythona, z tym, że tutaj nie chodziło się dziwacznie, a czytało. Trzeba tę polską propozycję przyjąć z dobrodziejstwem inwentarza i otwartym czytelniczym sercem. Wtedy ta oryginalna i niecodzienna propozycja otworzy Wam serca do świata magii i pozwoli się nią cieszyć.