Klasyczne i ponadczasowe krótkie utwory literackie, spisane w osiemnastym wieku przez biskupa/księcia/hrabiego – Ignacego Krasickiego, który dzięki wspaniałemu wykształceniu i obyciu, władał językiem polskim z lekkością, a i używał go często w formie pisemnych wypowiedzi. Przez uczniów uważane jako zmora Oświecenia, a studentów i badaczy literatury polskiej jako coś absolutnie unikatowego.
Zbiór bajek i przypowieści, które właśnie wydano w formie pięknej książki dwujęzycznej, zachwyca nie tylko okładką i pięknym wnętrzem. To, co najważniejsze to przejrzysty i prosty układ. Po lewej stronie znajdują się utwory napisane w języku angielskim, z prawej – po polsku. Wszystko jest od siebie odseparowane, nic nie odciąga wzroku i skupić się można właściwie tylko na krótkim tekście, który rzecz jasna, niesie ze sobą zawoalowane nauki.
To, co wówczas (i teraz w zasadzie też) zachwycało w bajkach Krasickiego to swego rodzaju nowatorstwo tworzenia, tematyczna różnorodność, dotycząca właściwie wszystkich aspektów życia i umiejętność obserwowania otoczenia autora.
Krasicki bajał wyjątkowo. Zawsze był rzeczowy, konkretny i zwięzły w swoich myślach, ale też zawsze trafiał bezbłędnie w cel i w kilku wersach podsumowywał to, co inni poeci rozwlekliby do niebotycznie długich wierszy.
Bajki zawsze niosły ze sobą morał. I choć Krasicki prekursorem nie był, to jednak pisał je wyjątkowo i z lekkością. Dzięki temu cieszyć nas mogą nawet teraz. I to co najważniejsze, w większości nie straciły na aktualności.
Komentarze
Prześlij komentarz