Wszystkim fankom dziewiętnastowiecznych romansów nie trzeba przedstawiać Julii Quinn, ponieważ doskonale znają jej twórczość lub oglądały dwa sezony bestsellerowego serialu na Netflixie. To już kolejny tom z cyklu, ale chyba najbardziej wartki i zabawny, a opowiada o najmłodszej z rodziny Bridgertonów – Hiacyncie.
Wiek staropanieński Hiacynty, spędzał sen z powiek nie tylko Colinowi Bridgertonowi, najstarszemu z rodu, ale i Violetcie, matce rzecznej dziewczyny. Mimo wielu propozycji, dziewczyna grzecznie odmawiała zamążpójścia, twierdząc, że woli się zakochać lub wyjść za człowieka, z którym nie będzie się nudzić. Cóż, nie zdaje sobie sprawy jednak, że uwielbiana przez nią lady Dunburry ma plan wyswatać ją ze swoim krnąbrnym wnukiem. Sprawa wydaje się być więc przesądzona.
Uśmiałam się setnie podczas czytania. Julia Quinn zachwyciła tutaj pomysłem na fabułę. I choć rzecz jasna książka ma taki sam rytm i pewien schemat co poprzednie, to jednak to, w jaki sposób tych dwoje się do siebie zbliża jest nad wyraz miły oku, a słowne przepychanki i celne riposty powodują, że uśmiech nie schodzi z twarzy.
To jedna z takich książek, które czyta się dla niewysłowionej przyjemności. Lekka, czasem nieco rubaszna, romantyczna i może nieco baśniowa. I choć współczesne kobiety może mierzić pewien rodzaj uległości wobec mężczyzny, swego rodzaju uzależnienie od niego i władza, to jednak czyta się to z zapartym tchem, bo wiadomo, że te czasy dawno minęły. Choć może w niektórych przypadkach nie do końca?
Polecam z czystym sercem. Lektury Quin to zawsze gwarancja przyjemności i odskoczni od codzienności.
Komentarze
Prześlij komentarz