Przejdź do głównej zawartości

Aaron Mahnke – The world of Lore – Straszne miejsca

 Są tacy ludzie, którzy całym sobą odczuwają dziwne, złe wibracje w niektórych pomieszczeniach. Ludzie ci, czują się wtedy na tyle źle, że pragną jak najszybciej wyjść z takiego budynku. Są też na świecie takie miejsca, które odstraszają. Wyprzedza je wtedy rzucona kilkadziesiąt lat wcześniej plotka i ta zła sława dociera do ludzi, powodując strach. Czy jednak w tych miejscach rzeczywiście straszy? A jeśli już, to dlaczego nas tam ciągnie jak wilka do lasu? Oto odpowiedź od Aarona Mahnke, który wygrzebał najciekawsze opowieści o strasznych miejscach.



Aaron Mahnke ma niebywały talent do opowiadania historii przeróżnej treści. Ta dzisiejsza, traktuje o strasznych miejscach, a więc nadaje się idealnie na wieczory przy ognisku, albo fascynujące spotkania w gronie przyjaciół, którzy chętnie słuchają tego typu opowieści. 

W tej książce znajdziemy mnóstwo potwornych i przerażających ludzkość miejsc, które mimo wszystko, przyciągają do siebie eksploratorów i mamią straszliwymi historiami. 

Jest to zbitek kilkunastu opowieści, które zakorzenione są głęboko w miejscowej kulturze, są elementem folkloru i mocno wpisują się w określone miejsce. A, że znajdziemy tu historie i o latarniach morskich, i o statkach, i nawet szkockich zamkach, toteż wszystko to łączy nie tylko tajemnica, ale też niepokój, który wywołują.

Odnosiłam wrażenie, że są to bajania wytrawnego gawędziarza, który zebrał najciekawsze opowieści i postanowił je przedstawić szerszej publiczności. Wyjątkowo sprawnie Mahnke posługuje się słowem, plastycznie opisuje architekturę, historię i mityczne smaczki, które krążą wokół danego obiektu. 

To fascynująca książka, którą można czytać wielokrotnie i wracać do niej jak do baśni braci Grimm. Bo, czy w normalnym życiu nie potrzeba nam odrobinę niepewności?


Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Bajka o królowej Róży

Całkiem niedaleko, bo tuż za brzozwym lasem, stał biały domek pokryty starą cementową dachówką, którą tu i ówdzie pokrywał mech. Pomalowane na zielono okiennice lśniły w słońcu, a wielkie, otwarte na oścież drzwi zachęcały do odwiedzin. W domku mieszkał ogrodnik Szkuta, którego największą miłością było hodowanie kwiatów. Jak nikt inny znał wszystkie rośliny znajdujące się w ogrodzie, dbał o nie, pielęgnował i pomagał rosnąć. Jego największą tajemnicą było to, że potrafił porozumiewać się ze swoimi kwiatami. To właśnie one mówiły mu gdzie najlepiej je posadzić, w którym miejscu ziemia jest odpowiednio żyzna, a w którym miejscu wyleguje się rudy kocur Stefek i lepiej byłoby to miejsce omijać. Szkuta kochał swój ogród, ale brakowało mu rośliny, z której byłby dumny i mógłby chwalić się nią wśród znajomych. Pragnął takiej rośliny, która królowałaby w jego ogrodzie, dlatego w pierwszy piątek czerwca wybrał się na wielki targ rolniczy z zamiarem zakupienia sadzonek. Jego

Bajka o wrocławskich krasnalach

Baju, baju, bajka... Wszystkie dzieci wiedzą o tym, że krasnoludki to małe dzieln e skrzat y , które pracują w nocy i pomagają ludziom. Ale czy wiecie, że jest miasto, w którym krasnale żyją i mają się dobrze? Nie? No to spieszę z pomocą. Otóż krasnale mieszkają we Wrocławiu, pięknym mieście położonym na Dolnym Śląsku. Mieszka tam pewien mały chłopiec, który przeżył niezwykłą przygodę. Mam 10 lat i na imię mi Cyryl. Mieszkam z mamą w dzielnicy Psie Pole we Wrocławiu, w starych koszarach wojskowych. Mój tato był porucznikiem w wojsku, ale zginął na misji i zostaliśmy z mamą we dwoje. Mam rude włosy i piegowaty nos. Nie przeszkadza mi to jednak, bo mama mówi, że dzięki temu jestem wyjątkowy. Chodzę do szkoły na naszym osiedlu i mam wielu przyjaciół. W naszym bloku mieszkają ludzie, którym często pomagam. Czasem pomagam sąsiadce z dołu, wyprowadzam psa pana Kazimierza lub przytrzymuję ciężkie drzwi od klatki, żeby Pani Krysia mogła swobodnie wejść wraz ze swoimi rozkrzycza

O sercu, żółci i kiju w dupie

Od niemal dziesięciu lat moja najukochańsza babcia żyje ze stymulatorem serca, który pilnuje prawidłowego rytmu serca i nie pozwala mu na leniuchowanie. Dzięki temu urządzeniu najbardziej pomysłowa kobieta na świecie, czort wcielony i anioł w jednym, żyje i ma się dobrze. I niech tak będzie! Kontrole takich stymulatorów odbywają się raz do roku i od siedmiu lat mam przyjemność jeździć z babcią do poznańskiej kliniki po to by sprawdzić czy wszystko w porządku. Od wielu lat nic się tam nie zmieniło. Kolejki oczekujących na badanie, zaduch, smutek i strach przed tym co powie lekarz, bo jak mówi babcia, jak pompa w organizmie siądzie to już dupa blada. Żeby uniknąć zmęczenia , koszmarnych kolejek i wszechogarniającej rozpaczy, zdecydowałyśmy się na kontrole prywatne. Ludzi jest zdecydowanie mniej, ale zawsze znajdzie się ktoś z kim można pogawędzić, a babcia to uwielbia. Bardzo często, ku mojej uciesze chwali i podtrzymuje na duchu starszych od siebie pacjentów mówiąc, że świetn