Przejdź do głównej zawartości

Elizabeth Lim – Snując zmierzch

 Lubię fantasy, bardzo, trylogie albo monumentalne, wielotomowe wydania. Jeśli historia jest dobra, to nie przeszkadza mi nic, chcę czytać i czytać. Ale czasem, krótka, zwarta i zgrabna dwutomówka, zapadnie w mojej pamięci na dłużej. I tak jest w przypadku dylogii "Krew gwiazd" autorstwa Lim. Krótko, zwięźle i na temat.



Drugi tom historii Mai, cesarskiej krawcowej, która na życzenie władcy uszyła jego oblubienicy trzy piękne i magiczne suknie, wita czytelnika wydarzeniami tuż przed zaślubinami. Mimo, że krawcowa ma złamane serce po oddaleniu Lorda Czarodzieja, na jej ciele tkwi znamię demona, to jednak stara się robić wszystko, by pozostać sobą i pomóc królestwu w utrzymaniu władzy. Niestety seria niefortunnych zdarzeń, zdrada i potworności czyhające na nią zewsząd, zmuszają dziewczynę do ucieczki. Szybko okazuje się jednak, że przed przeznaczeniem nie można uciec.

Trzeba autorce przyznać, że pięknie jej ta historia wyszła. Utkała ją tak misternie i koronkowo, jak Maia swoje suknie. Zadbała o każdy szczegół, nie pominęła faktów, dopieściła swoje postaci i sprawnie prowadziła przez historię.

Powieść nadal ma w sobie mnóstwo elementów baśniowych. Czasem przywodzi na myśl dalekowschodnie bajki, a czasem historię Frodo i Sama, którzy podążali do Mordoru. Lim ma też nieprawdopodobny talent do opisywania scen romantycznych, które nie są ani przesadzone, ani zbyt oszczędne. Wszystko jest napisane w punkt i z ogromną elegancją.

Autorka zwraca też uwagę na to, że podróż do wnętrza siebie i poszukiwania własnej wartości, to nierzadko droga przez mękę i bardzo ważne jest tu wsparcie osób bliskich, bez których, wiele rzeczy mogłoby się nie powieźć. 

Polecam gorąco tę piękną, magiczną, osadzoną na Wschodzie historię. Pochłoniecie ją szybko i z wypiekami na licu.


Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Bajka o królowej Róży

Całkiem niedaleko, bo tuż za brzozwym lasem, stał biały domek pokryty starą cementową dachówką, którą tu i ówdzie pokrywał mech. Pomalowane na zielono okiennice lśniły w słońcu, a wielkie, otwarte na oścież drzwi zachęcały do odwiedzin. W domku mieszkał ogrodnik Szkuta, którego największą miłością było hodowanie kwiatów. Jak nikt inny znał wszystkie rośliny znajdujące się w ogrodzie, dbał o nie, pielęgnował i pomagał rosnąć. Jego największą tajemnicą było to, że potrafił porozumiewać się ze swoimi kwiatami. To właśnie one mówiły mu gdzie najlepiej je posadzić, w którym miejscu ziemia jest odpowiednio żyzna, a w którym miejscu wyleguje się rudy kocur Stefek i lepiej byłoby to miejsce omijać. Szkuta kochał swój ogród, ale brakowało mu rośliny, z której byłby dumny i mógłby chwalić się nią wśród znajomych. Pragnął takiej rośliny, która królowałaby w jego ogrodzie, dlatego w pierwszy piątek czerwca wybrał się na wielki targ rolniczy z zamiarem zakupienia sadzonek. Jego

Bajka o wrocławskich krasnalach

Baju, baju, bajka... Wszystkie dzieci wiedzą o tym, że krasnoludki to małe dzieln e skrzat y , które pracują w nocy i pomagają ludziom. Ale czy wiecie, że jest miasto, w którym krasnale żyją i mają się dobrze? Nie? No to spieszę z pomocą. Otóż krasnale mieszkają we Wrocławiu, pięknym mieście położonym na Dolnym Śląsku. Mieszka tam pewien mały chłopiec, który przeżył niezwykłą przygodę. Mam 10 lat i na imię mi Cyryl. Mieszkam z mamą w dzielnicy Psie Pole we Wrocławiu, w starych koszarach wojskowych. Mój tato był porucznikiem w wojsku, ale zginął na misji i zostaliśmy z mamą we dwoje. Mam rude włosy i piegowaty nos. Nie przeszkadza mi to jednak, bo mama mówi, że dzięki temu jestem wyjątkowy. Chodzę do szkoły na naszym osiedlu i mam wielu przyjaciół. W naszym bloku mieszkają ludzie, którym często pomagam. Czasem pomagam sąsiadce z dołu, wyprowadzam psa pana Kazimierza lub przytrzymuję ciężkie drzwi od klatki, żeby Pani Krysia mogła swobodnie wejść wraz ze swoimi rozkrzycza

O sercu, żółci i kiju w dupie

Od niemal dziesięciu lat moja najukochańsza babcia żyje ze stymulatorem serca, który pilnuje prawidłowego rytmu serca i nie pozwala mu na leniuchowanie. Dzięki temu urządzeniu najbardziej pomysłowa kobieta na świecie, czort wcielony i anioł w jednym, żyje i ma się dobrze. I niech tak będzie! Kontrole takich stymulatorów odbywają się raz do roku i od siedmiu lat mam przyjemność jeździć z babcią do poznańskiej kliniki po to by sprawdzić czy wszystko w porządku. Od wielu lat nic się tam nie zmieniło. Kolejki oczekujących na badanie, zaduch, smutek i strach przed tym co powie lekarz, bo jak mówi babcia, jak pompa w organizmie siądzie to już dupa blada. Żeby uniknąć zmęczenia , koszmarnych kolejek i wszechogarniającej rozpaczy, zdecydowałyśmy się na kontrole prywatne. Ludzi jest zdecydowanie mniej, ale zawsze znajdzie się ktoś z kim można pogawędzić, a babcia to uwielbia. Bardzo często, ku mojej uciesze chwali i podtrzymuje na duchu starszych od siebie pacjentów mówiąc, że świetn