Przejdź do głównej zawartości

Czekaj na mnie tutaj – Kathinka Engel

 Po wielu tygodniach posuchy i trafianiu w słabe romanse niczym kulą w płot, wreszcie udało mi się przeczytać książkę kompletną, szalenie wzruszającą i na wskroś uroczą. A, że czuję się ukontentowana i bardzo szczęśliwa, toteż kilka słów Wam o niej opowiem.



Powieść traktuje o dwojgu młodych ludzi u progu dorosłego życia. Zelda jest córką bogatych i wpływowych ludzi, dla których ważne są konwenanse i życie na wysokim poziomie. Dziewczyna jednak,  nie zgadza się z tego typu rzeczami i stara się żyć własnym życiem, narażając na szwank i tak nadszarpnięte stosunki z rodziną. Malik jest mężczyzną, który po wyjściu z więzienia stara się stanąć na nogi, rozpoczyna pracę jako kucharz. Pochodzi z wielodzietnej, ubogiej rodziny, dla której najważniejsza jest miłość i wsparcie. Tych dwoje ludzi, z różnych światów, o bardzo różnych temperamentach i światopoglądzie spotyka się i zakochuje. Ale ta świeża, piękna i gorąca miłość zostanie wystawiona na próbę.

Ależ to była przyjemność. Dawno nie czytałam tak ładnej i kompletnej historii, której niczego nie brakowało. Wszystko się tu zgadzało. Dokładnie przemyślana historia, fajne i nienudne dialogi i bohaterowie z krwi i kości. 

Jednak najważniejsze i najpiękniejsze w tej powieści, to relacja pomiędzy Zeldą a Malikiem. Wspaniała, szalenie romantyczna i wysublimowana. Przepełniona szeptami, skradzionymi pocałunkami i wciąż rosnącym napięciem i niegasnącym pożądaniem. Cała ta romantyczna otoczka, ukwiecona została wzajemnym zrozumieniem, zwróceniem uwagi na poczucie własnej wartości i rodzącą się powoli miłością, która jest najczystszym i najpiękniejszym doświadczeniem w życiu głównych bohaterów. 

Poza cudowną historią miłosną i pięknie opisanymi scenami łóżkowymi, autorka postawiła też na poruszenie ważnych spraw. Dużo tu o podziale klasowym, rasizmie i niesprawiedliwości społecznej. Nie są to tylko infantylne wspominki, a kompletne i wyczerpujące opisy problemów XXI wieku.

Polecam serdecznie i z czystym sumieniem. Czytajcie i zachwyćcie się tą książką tak jak ja.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Bajka o królowej Róży

Całkiem niedaleko, bo tuż za brzozwym lasem, stał biały domek pokryty starą cementową dachówką, którą tu i ówdzie pokrywał mech. Pomalowane na zielono okiennice lśniły w słońcu, a wielkie, otwarte na oścież drzwi zachęcały do odwiedzin. W domku mieszkał ogrodnik Szkuta, którego największą miłością było hodowanie kwiatów. Jak nikt inny znał wszystkie rośliny znajdujące się w ogrodzie, dbał o nie, pielęgnował i pomagał rosnąć. Jego największą tajemnicą było to, że potrafił porozumiewać się ze swoimi kwiatami. To właśnie one mówiły mu gdzie najlepiej je posadzić, w którym miejscu ziemia jest odpowiednio żyzna, a w którym miejscu wyleguje się rudy kocur Stefek i lepiej byłoby to miejsce omijać. Szkuta kochał swój ogród, ale brakowało mu rośliny, z której byłby dumny i mógłby chwalić się nią wśród znajomych. Pragnął takiej rośliny, która królowałaby w jego ogrodzie, dlatego w pierwszy piątek czerwca wybrał się na wielki targ rolniczy z zamiarem zakupienia sadzonek. Jego

Bajka o wrocławskich krasnalach

Baju, baju, bajka... Wszystkie dzieci wiedzą o tym, że krasnoludki to małe dzieln e skrzat y , które pracują w nocy i pomagają ludziom. Ale czy wiecie, że jest miasto, w którym krasnale żyją i mają się dobrze? Nie? No to spieszę z pomocą. Otóż krasnale mieszkają we Wrocławiu, pięknym mieście położonym na Dolnym Śląsku. Mieszka tam pewien mały chłopiec, który przeżył niezwykłą przygodę. Mam 10 lat i na imię mi Cyryl. Mieszkam z mamą w dzielnicy Psie Pole we Wrocławiu, w starych koszarach wojskowych. Mój tato był porucznikiem w wojsku, ale zginął na misji i zostaliśmy z mamą we dwoje. Mam rude włosy i piegowaty nos. Nie przeszkadza mi to jednak, bo mama mówi, że dzięki temu jestem wyjątkowy. Chodzę do szkoły na naszym osiedlu i mam wielu przyjaciół. W naszym bloku mieszkają ludzie, którym często pomagam. Czasem pomagam sąsiadce z dołu, wyprowadzam psa pana Kazimierza lub przytrzymuję ciężkie drzwi od klatki, żeby Pani Krysia mogła swobodnie wejść wraz ze swoimi rozkrzycza

O sercu, żółci i kiju w dupie

Od niemal dziesięciu lat moja najukochańsza babcia żyje ze stymulatorem serca, który pilnuje prawidłowego rytmu serca i nie pozwala mu na leniuchowanie. Dzięki temu urządzeniu najbardziej pomysłowa kobieta na świecie, czort wcielony i anioł w jednym, żyje i ma się dobrze. I niech tak będzie! Kontrole takich stymulatorów odbywają się raz do roku i od siedmiu lat mam przyjemność jeździć z babcią do poznańskiej kliniki po to by sprawdzić czy wszystko w porządku. Od wielu lat nic się tam nie zmieniło. Kolejki oczekujących na badanie, zaduch, smutek i strach przed tym co powie lekarz, bo jak mówi babcia, jak pompa w organizmie siądzie to już dupa blada. Żeby uniknąć zmęczenia , koszmarnych kolejek i wszechogarniającej rozpaczy, zdecydowałyśmy się na kontrole prywatne. Ludzi jest zdecydowanie mniej, ale zawsze znajdzie się ktoś z kim można pogawędzić, a babcia to uwielbia. Bardzo często, ku mojej uciesze chwali i podtrzymuje na duchu starszych od siebie pacjentów mówiąc, że świetn