Maurice Leblanc – Arsene Lupin Dżentelmen włamywacz

Agatha Christie miała swojego Herkulesa Poirota, Conan Doyle Sherlocka Holmesa, a Maurice Leblanc stworzył Arsena Lupina. Postać nie tyle wybitną, co intrygującą i szalenie ciekawą. Nazywany czasem dziewiętnastowiecznym Robinem Hoodem, choć oprócz okradania obrzydliwie bogatych ludzi, niewiele miał z nim wspólnego. Wróćmy więc do lektury, która od wielu dekad cieszy oczy i zachwyca kolejnych czytelników. A powrót do znanych i klasycznych książek, to arcyprzygoda.

Dżentelmen włamywacz to zbiór opowiadań o fircyku i bumelancie Arsenie Lupinie. Mężczyzna jest mistrzem w złodziejskim fachu, do tego kobieciarzem i niepoprawnym optymistą, a przy tym wszystkim posiada tyle uroku, że rzadko która kobieta potrafi mu się oprzeć. Żyje więc sobie z dnia na dzień, bezwzględnie rozprawiając się z pełnymi pychy bogaczami, bez skrupułów napełniając własne kieszenie.

Bardzo przyjemnie jest wrócić do klasycznych powieści sprzed lat, które są ponadczasowe i będą cieszyć oko czytelników jeszcze przez wiele lat. Lekkość z jaką autor tka kolejne wątki jest zachwycająca. delikatnie prowadzi czytelnika za rękę, opowiada pyszne historie i pozwala na reakcje zgodne z własnym sumieniem. A tych podczas czytania nie brakuje. Jest tu miejsce na drobne wzruszenia, odrobinę romantycznych uniesień, wszechogarniającą grozę, zaciekawienie, ale też serdeczny śmiech.

Bohater jest wielowymiarowy i rześki. Kreowany na lekkoducha i złodzieja, a jednak z biegiem akcji wyrasta na niezłego analityka i logistyka, który potrafi wyprzedzić każdy ruch namierzonego celu i bezbłędnie go rozszyfrować. Nie oznacza to jednak, że jest nieomylny. Co to to nie. Często popełnia błędy, a przy tym zawsze jest mnóstwo śmiesznych sytuacji.

Błyskotliwości i sprytu może zazdrościć Leblancowi niejeden pisarz współczesny. Pochylcie się więc nad tą powieścią i sami przekonajcie. Wniesie w Wasze czytelnicze życie nieco świeżości i elegancji, a może nawet skłoni do sięgnięcia po inne klasyczne wydania.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Bajka o królowej Róży

Całkiem niedaleko, bo tuż za brzozwym lasem, stał biały domek pokryty starą cementową dachówką, którą tu i ówdzie pokrywał mech. Pomalowane na zielono okiennice lśniły w słońcu, a wielkie, otwarte na oścież drzwi zachęcały do odwiedzin. W domku mieszkał ogrodnik Szkuta, którego największą miłością było hodowanie kwiatów. Jak nikt inny znał wszystkie rośliny znajdujące się w ogrodzie, dbał o nie, pielęgnował i pomagał rosnąć. Jego największą tajemnicą było to, że potrafił porozumiewać się ze swoimi kwiatami. To właśnie one mówiły mu gdzie najlepiej je posadzić, w którym miejscu ziemia jest odpowiednio żyzna, a w którym miejscu wyleguje się rudy kocur Stefek i lepiej byłoby to miejsce omijać. Szkuta kochał swój ogród, ale brakowało mu rośliny, z której byłby dumny i mógłby chwalić się nią wśród znajomych. Pragnął takiej rośliny, która królowałaby w jego ogrodzie, dlatego w pierwszy piątek czerwca wybrał się na wielki targ rolniczy z zamiarem zakupienia sadzonek. Jego ...

Czytaj więcej

Bajka o wrocławskich krasnalach

Baju, baju, bajka... Wszystkie dzieci wiedzą o tym, że krasnoludki to małe dzieln e skrzat y , które pracują w nocy i pomagają ludziom. Ale czy wiecie, że jest miasto, w którym krasnale żyją i mają się dobrze? Nie? No to spieszę z pomocą. Otóż krasnale mieszkają we Wrocławiu, pięknym mieście położonym na Dolnym Śląsku. Mieszka tam pewien mały chłopiec, który przeżył niezwykłą przygodę. Mam 10 lat i na imię mi Cyryl. Mieszkam z mamą w dzielnicy Psie Pole we Wrocławiu, w starych koszarach wojskowych. Mój tato był porucznikiem w wojsku, ale zginął na misji i zostaliśmy z mamą we dwoje. Mam rude włosy i piegowaty nos. Nie przeszkadza mi to jednak, bo mama mówi, że dzięki temu jestem wyjątkowy. Chodzę do szkoły na naszym osiedlu i mam wielu przyjaciół. W naszym bloku mieszkają ludzie, którym często pomagam. Czasem pomagam sąsiadce z dołu, wyprowadzam psa pana Kazimierza lub przytrzymuję ciężkie drzwi od klatki, żeby Pani Krysia mogła swobodnie wejść wraz ze swoimi rozkrzycza...

Czytaj więcej

Aleksandra Pakuła – Lekcja hiszpańskiego

Mój cykl na romanse trwa w najlepsze. Od kilku dni trafiam na te, które aż chciało się czytać, bo napisane były ładnie i nie raniły oczu. Dziś o jednym z nich. Nie to, że będę słodziła i opowiadała, że och i, że ach, ale wielu minusów w niej nie było. Była za to bardzo fajna historia i całkiem sprytnie poplątana fabuła. Historia Adrianny to książkowy przykład kobiety krzywdzonej przez męża, wielokrotnie bitej, poniżanej i wykańczanej psychicznie. Odejście od męża-kata to najlepsza decyzja w jej życiu, ale niestety nie kończy się happy endem. Jej mąż, wzięty prawnik, człowiek z wieloma znajomościami w branży, nie daje kobiecie odejść od niego bezboleśnie. Sąd zasądza na jego rzecz alimenty, które kobieta musi spłacać w comiesięcznych transzach, przez co traci niemal wszystko na co pracowała, łącznie z ukochanym salonem piękności. Pomocy udziela jej wujek, który w Hiszpanii prowadzi dobrze prosperującą restaurację. Dziewczyna pozostawia w Polsce swoją córkę i wyjeżdża na kilka miesi...

Czytaj więcej

Żunia

Szukaj na tym blogu