Przejdź do głównej zawartości

Anna H. Niemczynow – Którędy do raju

 Wydawać by się mogło, że ta piękna, optymistyczna okładka, kryje w sobie lekką, przyjemną lekturę, być może doprawioną odrobiną niezobowiązującego romansu. Nic bardziej mylnego. Ta książka to jedna z tych pozycji, które się zapamiętuje, myśli się o nich i poleca innym. Wszystko to za sprawą autorki, która stara się w swoich powieściach zawrzeć jak najwięcej prawdy. Dziś słów kilka o Którędy do raju Anny Niemczynow.



Kochające się małżeństwo z dwójką dzieci. On jest dobrze zarabiającym przedsiębiorcą w jednej z niemieckich firm, ona jedną z najlepiej opłacalnych polskich dziennikarek, piszących dla największych czasopism. Ich życie toczy się rutynowo i niemal nudnie, do momentu, kiedy rodzina wybiera się na wczasy do Słowenii i cała sielanka wywraca się jak domek z kart, ukazując to, czego w relacjach nie było widać na pierwszy rzut oka.

Opowieść o kochającej się polskiej rodzinie, mieszkającej w Niemczech, to oś tej książki. Wokół tego nieprawdopodobnie silnego uczucia łączącego współmałżonków i dzieci, autorka utkała niełatwą historię, która jest tak skomplikowana i złożona, że można by nią obdzielić kilka osób.

Anna Niemczynow potrafi rozpisać historię tak, by czytelnik łatwo mógł nawiązać więź z bohaterami i w odpowiednim momencie stanąć po którejś ze stron. W przypadku tej pozycji dużo tu mowy o zaufaniu, o nadszarpnięciu go i kłamstwach budowanych przez lata, po to tylko, by w imię źle pojętej odpowiedzialności, chronić swoich najbliższych. Skutkuje to niestety tym, że prędzej czy później, kłamstwo wychodzi na jaw, a osoby, które tak bardzo trzeba chronić – najbardziej cierpią. 

Dużą rolę zwrócono też na nie do końca poprawne relacje ojca z synem, na niemal toksyczne i dysfunkcyjne zachowania, które jedynie pogłębiają stres u młodego człowieka i negatywnie wpływają na jego rozwój.

Cały ten, wydawać by się mogło mętlik, koniec końców spina się w jedną całość, ale zanim dojdzie do szczęśliwego finału, bohaterowie będą musieli przejść długą i skomplikowaną ścieżkę, na końcu której znajdą rozwiązanie.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Bajka o królowej Róży

Całkiem niedaleko, bo tuż za brzozwym lasem, stał biały domek pokryty starą cementową dachówką, którą tu i ówdzie pokrywał mech. Pomalowane na zielono okiennice lśniły w słońcu, a wielkie, otwarte na oścież drzwi zachęcały do odwiedzin. W domku mieszkał ogrodnik Szkuta, którego największą miłością było hodowanie kwiatów. Jak nikt inny znał wszystkie rośliny znajdujące się w ogrodzie, dbał o nie, pielęgnował i pomagał rosnąć. Jego największą tajemnicą było to, że potrafił porozumiewać się ze swoimi kwiatami. To właśnie one mówiły mu gdzie najlepiej je posadzić, w którym miejscu ziemia jest odpowiednio żyzna, a w którym miejscu wyleguje się rudy kocur Stefek i lepiej byłoby to miejsce omijać. Szkuta kochał swój ogród, ale brakowało mu rośliny, z której byłby dumny i mógłby chwalić się nią wśród znajomych. Pragnął takiej rośliny, która królowałaby w jego ogrodzie, dlatego w pierwszy piątek czerwca wybrał się na wielki targ rolniczy z zamiarem zakupienia sadzonek. Jego ...

Bajka o wrocławskich krasnalach

Baju, baju, bajka... Wszystkie dzieci wiedzą o tym, że krasnoludki to małe dzieln e skrzat y , które pracują w nocy i pomagają ludziom. Ale czy wiecie, że jest miasto, w którym krasnale żyją i mają się dobrze? Nie? No to spieszę z pomocą. Otóż krasnale mieszkają we Wrocławiu, pięknym mieście położonym na Dolnym Śląsku. Mieszka tam pewien mały chłopiec, który przeżył niezwykłą przygodę. Mam 10 lat i na imię mi Cyryl. Mieszkam z mamą w dzielnicy Psie Pole we Wrocławiu, w starych koszarach wojskowych. Mój tato był porucznikiem w wojsku, ale zginął na misji i zostaliśmy z mamą we dwoje. Mam rude włosy i piegowaty nos. Nie przeszkadza mi to jednak, bo mama mówi, że dzięki temu jestem wyjątkowy. Chodzę do szkoły na naszym osiedlu i mam wielu przyjaciół. W naszym bloku mieszkają ludzie, którym często pomagam. Czasem pomagam sąsiadce z dołu, wyprowadzam psa pana Kazimierza lub przytrzymuję ciężkie drzwi od klatki, żeby Pani Krysia mogła swobodnie wejść wraz ze swoimi rozkrzycza...

Nalewki

O tym, że po kieliszeczku nalewki ciepło rozlewa się leniwie po organizmie i przyjemnie mrowi w palcach, wie każdy. O jej działaniu napotnym i terapeutycznym również. Ale, że drugiego dnia, po przekroczeniu limitu łeb waży tyle co czterdziestotonowa ciężarówka, to nie piszą nigdzie.  Łyczek rozgrzewającego trunku dla kurażu, kropelka nalewki do herbaty - potrafią zdziałać cuda. Już w przeszłości poważane matrony raczyły się słodkim cherry, zagryzając maślanymi ciasteczkami. Taką mieszankę zdecydowanie odradzam, ze względu na niekompatybilność wyżej wymienionych składników, których spożycie w nadmiarze może wywołać sensacje dwudziestego wieku w jelitach. No, chyba, że lubicie obcowanie z porcelanowym ludkiem, wtedy oczywiście, bardzo proszę, ale ja ostrzegałam. Na półkach sklepowych znajdziecie milion różnych smaków, ale domowe nalewki nie mają nic wspólnego z tymi komercyjnymi. Prawdziwa, zdrowotna nalewka śmierdzi, rozgrzewa i pali gardło jak garść chili, ale staw...