Grażyna Jaromin-Gałuszka – Magnolia

Zdarza się, że pod wpływem pewnych trudnych życiowych problemów, człowiek zmuszony jest do zmiany swojego życia o sto osiemdziesiąt stopni. Czasem jest to zmiana na złe, a czasem na lepsze. Tego nie wie się nigdy. Zmiana jednak, wymaga czasu, nierzadko poświęcenia i wiary, że się uda, a zyski są nieproporcjonalnie wysokie.

Dziś o tym, że warto być szczęśliwym i dać sobie szansę.

Rzecz opowiada historię Filipa Spalskiego, pilota, który przez całe życie uciekał w przestworza. Latanie było jego pasją, azylem i ucieczką, ale też, jak się okazuje powodem utraty wszystkiego, co naprawdę ważne. Kiedy po jednym z rejsów przez Atlantyk wraca do pustego domu i dowiaduje się, że jego żona odeszła, mężczyzna nagle traci grunt pod nogami. Zostaje sam, bez rodziny, bez przyjaciół, bez celu. Zrozpaczony rusza w podróż, która z czasem staje się wędrówką w głąb samego siebie. Los prowadzi go do Bieszczad, krainy ciszy, mgieł i ludzi, którzy żyją w rytmie natury. Tam właśnie, na nieczynnej stacji kolejowej, spotyka mężczyznę podobnie zagubionego jak on. Kupuje od niego zniszczoną knajpę o nazwie „Magnolia” i rozpoczyna żmudny proces "odżywania", jest to bowiem miejsce, które stanie się jego nowym domem, przystanią i początkiem przemiany.

Jakaż w tej powieści jest wspaniała galeria niezwykłych kobiecych postaci, które są pracownicami baru. Są pełne delikatności, wewnętrznej siły i mądrości i pomagają Filipowi odnaleźć sens życia. Każda z nich niesie własną historię, a ich losy splatają się w subtelną opowieść o przebaczeniu, nadziei i odradzaniu się po życiowych katastrofach.

Autorka z czułością i realizmem opisuje codzienność bieszczadzkiej prowincji, miejsca, gdzie czas płynie wolniej, a ludzie wciąż mają odwagę rozmawiać ze sobą bez pośpiechu. Jej język jest ładny, ale pełen emocji i poetyckich obrazów. W tle tej opowieści pobrzmiewa melancholijna nuta, jakby echo dawnego świata, w którym ważniejsze od prędkości było zrozumienie drugiego człowieka.

„Magnolia” to książka o utracie, ale też o drugiej szansie, o życiu w zgodzie ze sobą. O tym, że nawet z największego kryzysu można się podnieść jeśli tylko znajdzie się odrobinę dobra i ciepła w innych ludziach. Każdy z nas ma swoje Bieszczady, do których czasem musi uciec, by odnaleźć siebie na nowo.

To powieść nastrojowa, pełna emocji, refleksji i wiary w człowieka. Idealna na długie jesienne wieczory dla tych, którzy wierzą, że nigdy nie jest za późno na nowy początek. Wspaniała!