Przejdź do głównej zawartości

Francoise Bourdin – Serce Julii

 Kontynuacja "Ogrodu Lorenza", w przepięknej kolorowej okładce zachwyca tak samo jak jej poprzedniczka. A prawda jest taka, że Froncoise Bourdin potrafi pisać wyjątkowe powieści obyczajowe i wyciągnąć z nich wszystko to, co najlepsze. 



Serce Julii przedstawia losy bohaterów z poprzedniej książki. Śmiało mogę jednak wysnuć tezę, że nie trzeba znać pierwszej części, by połapać się w fabule. Autorka bowiem zadbała o to, by dokładnie przypomnieć o czym pisała wcześniej. 

Ta książka to prawdziwa podróż po świecie przyrody. Mowa tu o wspaniałych okazach botanicznych, dzikich zwierzętach, zagrożonych gatunkach i o tym, czy jest jeszcze czas, by sprawę naprawić. Galopujący postęp technologiczny, konsumpcjonizm rozbuchany do granic możliwości mają ogromny wpływ na to, co dzieje się z naszą planetą. Opisano tu jak powoli zanikają granice terytorialne, giną kolejni przedstawiciele fauny i flory, a człowiek pędzi ku zagładzie. I choć nie jest to wypunktowane wprost, to łatwo można dojść do tego wniosku.

Serce Julii to nie tylko opowieść z gruntu ekologiczna. To też wspaniały wątek miłosny. Pełen napięć, niedopowiedzeń i braku komunikacji. To ciągła walka z własnym sumieniem, głęboko skrywaną nieśmiałością i próba przezwyciężenia własnych demonów, które siedzą w bohaterach. 

To piękna powieść obyczajowa o miłości. O głębokim uczuciu nie tylko do drugiego człowieka, ale też do wszechogarniającej ludzi przyrody. Poczytajcie!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Bajka o królowej Róży

Całkiem niedaleko, bo tuż za brzozwym lasem, stał biały domek pokryty starą cementową dachówką, którą tu i ówdzie pokrywał mech. Pomalowane na zielono okiennice lśniły w słońcu, a wielkie, otwarte na oścież drzwi zachęcały do odwiedzin. W domku mieszkał ogrodnik Szkuta, którego największą miłością było hodowanie kwiatów. Jak nikt inny znał wszystkie rośliny znajdujące się w ogrodzie, dbał o nie, pielęgnował i pomagał rosnąć. Jego największą tajemnicą było to, że potrafił porozumiewać się ze swoimi kwiatami. To właśnie one mówiły mu gdzie najlepiej je posadzić, w którym miejscu ziemia jest odpowiednio żyzna, a w którym miejscu wyleguje się rudy kocur Stefek i lepiej byłoby to miejsce omijać. Szkuta kochał swój ogród, ale brakowało mu rośliny, z której byłby dumny i mógłby chwalić się nią wśród znajomych. Pragnął takiej rośliny, która królowałaby w jego ogrodzie, dlatego w pierwszy piątek czerwca wybrał się na wielki targ rolniczy z zamiarem zakupienia sadzonek. Jego
3 komentarze
Czytaj więcej

Bajka o wrocławskich krasnalach

Baju, baju, bajka... Wszystkie dzieci wiedzą o tym, że krasnoludki to małe dzieln e skrzat y , które pracują w nocy i pomagają ludziom. Ale czy wiecie, że jest miasto, w którym krasnale żyją i mają się dobrze? Nie? No to spieszę z pomocą. Otóż krasnale mieszkają we Wrocławiu, pięknym mieście położonym na Dolnym Śląsku. Mieszka tam pewien mały chłopiec, który przeżył niezwykłą przygodę. Mam 10 lat i na imię mi Cyryl. Mieszkam z mamą w dzielnicy Psie Pole we Wrocławiu, w starych koszarach wojskowych. Mój tato był porucznikiem w wojsku, ale zginął na misji i zostaliśmy z mamą we dwoje. Mam rude włosy i piegowaty nos. Nie przeszkadza mi to jednak, bo mama mówi, że dzięki temu jestem wyjątkowy. Chodzę do szkoły na naszym osiedlu i mam wielu przyjaciół. W naszym bloku mieszkają ludzie, którym często pomagam. Czasem pomagam sąsiadce z dołu, wyprowadzam psa pana Kazimierza lub przytrzymuję ciężkie drzwi od klatki, żeby Pani Krysia mogła swobodnie wejść wraz ze swoimi rozkrzycza
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

O sercu, żółci i kiju w dupie

Od niemal dziesięciu lat moja najukochańsza babcia żyje ze stymulatorem serca, który pilnuje prawidłowego rytmu serca i nie pozwala mu na leniuchowanie. Dzięki temu urządzeniu najbardziej pomysłowa kobieta na świecie, czort wcielony i anioł w jednym, żyje i ma się dobrze. I niech tak będzie! Kontrole takich stymulatorów odbywają się raz do roku i od siedmiu lat mam przyjemność jeździć z babcią do poznańskiej kliniki po to by sprawdzić czy wszystko w porządku. Od wielu lat nic się tam nie zmieniło. Kolejki oczekujących na badanie, zaduch, smutek i strach przed tym co powie lekarz, bo jak mówi babcia, jak pompa w organizmie siądzie to już dupa blada. Żeby uniknąć zmęczenia , koszmarnych kolejek i wszechogarniającej rozpaczy, zdecydowałyśmy się na kontrole prywatne. Ludzi jest zdecydowanie mniej, ale zawsze znajdzie się ktoś z kim można pogawędzić, a babcia to uwielbia. Bardzo często, ku mojej uciesze chwali i podtrzymuje na duchu starszych od siebie pacjentów mówiąc, że świetn
Prześlij komentarz
Czytaj więcej